30 januari

Wolfje’s gedachten werden verstoord door Anastacia en Sterre die lachend de kamer binnenkwamen. Snel verstopte ze Snuf onder haar hoofdkussen. “Dolle pret?” vroeg Wolfje aan de meiden. “Marcel hing vol met slagroom, je had zijn gezicht moeten zien.” Lachte Anastacia. Wolfje grinnikte, ze zag het al helemaal voor zich. “Sterre, weet jij trouwens waar Lexie uithangt? Ze was ook niet in musical.” Vroeg Anastacia. Sterre haalde haar schouders op. “Ik zal het eens vragen aan Arlène.” Deelde Anastacia mee en ze liep de kamer uit. Sterre zuchtte gelukzalig en ging op de zetel zitten. Wolfje sprong haar bed uit en plofte zich naast Sterre neer. “Wat is er?” vroeg Wolfje. “hoezo?” vroeg Sterre. “Die glimlach is op je gezicht vastgeplakt.” Lachte Wolfje. Sterre bloosde. “Morgen komt mijn moeder langs, dan kan ik Raphael aan haar voorstellen.” Vertelde Sterre zachtjes. Wolfje glimlachte naar haar. “Sorry.” Zei Sterre schuldbewust. “Dat is niet erg hoor.” Glimlachte Wolfje lief en ze omhelsde Sterre, maar ze liet haar meteen weer los toen ze dacht aan wat haar vader gezegd had. Het spioneren was gewoon niets voor haar. Wolfje twijfelde even, maar besloot toen iets voor te stellen aan Sterre. “Zin om morgenochtend eens de stad in te gaan?” vroeg Wolfje voorzichtig. Sterre twijfelde zichtbaar. “De tijd gaat sneller voorbij, en het zijn de laatste dagen van de solden (uitverkoop voor de Nederlanders ).” Zei Wolfje. “Ok, ik ga wel eens mee.” Lachte Sterre toegevend. “Misschien kun je dan eens iets nieuws kopen om je moeder te verrassen, ik help je wel met iets uitzoeken.” Stelde Wolfje enthousiast voor. “Dat zullen we morgen nog wel zien.” Antwoordde Sterre lachend. “Lexie is gestraft, ze komt zo naar huis.” Zei Anastacia die de kamer binnenviel. “Wat heeft ze nu weer uitgestoken?” vroeg Sterre lachend. (als jullie jullie afvragen wat Lexie gedaan heeft: het staat niet in het verhaal!) Samen maakten ze wat huiswerk, maar al snel was het etenstijd.

Toen iedereen aan tafel zat, kwam ook Lexie binnengestrompeld. “Dat is dus Lexie.” Fluisterde Anastacia tegen Wolfje. Die glimlachte. “Hubertus is een beul!” riep Lexie overdreven vermoeid en ze liet zich in de stoel naast Marcel vallen. “Ooh, ben jij nieuw?” vroeg Lexie meteen weer enthousiast. Iedereen lachte. “Ik ben Wolfje.” Glimlachte Wolfje. “Leuk om met je kennis te maken.” Glimlachte Lexie. “iiiiiiiiiiiiiii, lasagna!” riep Lexie enthousiast toen de schaal op tafel verscheen. De Anubisbewoners lachten nog eens en schepten hun bord vol met zelfgemaakte lasagna.