24 januari

“Sterre, kan ik met jou meelopen naar huis? Ik ken de weg nog niet.” Vroeg Wolfje verlegen. “Natuurlijk. Ik loop samen met Raphael en Pim, dus kom maar mee.” Antwoordde Sterre en ze liepen samen naar de jongens.

“Vertel es wat over jullie zelf.” Stelde Wolfje voor. Ze wilde vooral Sterre leren kennen. Ze leek haar zo’n lief meisje. Schattig was ze in elk geval wel. “Ik ben dus Raphael, ik ben zo’n 4 weken samen met Sterre.” Begon Raphael en hij nam Sterre’s hand. Wolfje forceerde een glimlach. “Mijn hobby is piano spelen en ja, dat is zo’n beetje.” Vertelde Raphael. “Ik hou heel erg van lezen en tekenen en ben soms nogal verlegen.” Vertelde Sterre. “Nu toch niet?” vroeg Wolfje. “Niet heel erg, nee. Ik ben verbaasd over mezelf.” Glimlachte Sterre. Wolfje glimlachte lief terug. “Ik zoek graag dingen uit en lees graag detectives.” Zei Pim een beetje verlegen. “Hij kan zo schattig zijn.” Lachte Sterre en Pim begon te blozen. “En hij is verliefd op Sterre.” Knipoogde Raphael stil. Wolfje lachte. “Vertel jij eens wat.” Stelde Pim voor om ondertussen van onderwerp te veranderen. “Euhm… Ik ben dus Wolfje Koolen. Ik hou ook heel erg van lezen en tekenen en…” Wolfje slikte even. “Mijn moeder is er niet meer.” Zei ze zachtjes terwijl ze naar haar schoenen keek. “Wat erg!” riep Sterre uit en ze bleven even staan. Sterre kon zich niet voorstellen hoe erg het zou zijn moest haar moeder… Er rolde even een traan over Wolfjes wang. Sterre omhelsde haar troostend. Wolfje nam de knuffel maar al te graag in ontvangst. “Sorry.” Zei Wolfje toen Sterre haar losliet. “Dat is toch niet erg.” Glimlachte Pim lief. Wolfje keek hen dankbaar aan en ze liepen verder naar Het Huis Anubis.

“Arlène! Marcel heeft honger!” riep Marcel die langs Sterre, Raphael, Wolfje en Pim het huis binnenvloog. De 4 lachten toen Marcel zich meteen op de gebakjes stortte waarmee Arlène de keuken in kwam. “Marcel is echt niet normaal.” Lachte Pim tegen Wolfje. “Dat had ik al willen merken.” Lachte Wolfje. Toen ze zich tot Arlène wendde, werd Wolfje opeens heel verlegen. “Zou ik naar mijn kamer mogen?” vroeg ze. “Ja natuurlijk, ik wijs je wel even de weg.” Zei Arlène vriendelijk en ze ging mee met Wolfje naar boven terwijl de anderen genoten van een gebakje.