18 januari

“en we zijn al met zo veel.” Klaagde Anastacia mompelend. Pim, Raphael, Lexie en Sterre gaven haar een waarschuwende blik. “Dag Wolfje. Ik ben Camilia, jullie musicallerares. Ga maar ergens zitten, dan kunnen we verder met de les.” Zei Camilia. Wolfje knikte en kwam naast Sterre zitten. Die stelde haarzelf meteen voor. “Hallo, ik ben Sterre en ik ben 1 van je huisgenootjes.” Glimlachte Sterre. “En ik ben Raphael. Ik woon ook in Anubis.” Stelde Raphael zich voor en ondertussen toonde hij ook de anderen die in het huis woonden. Wolfje was een stil meisje, maar Sterre had direct door dat ze wel een lief meisje moest zijn. “Ik ben dus Wolfje.” Zei Wolfje verlegen. Sterre glimlachte lief naar het meisje die vlug de andere kant op keek. ‘spioneren Wolfje, niet verliefd worden, spioneren heeft papa gezegd.’ Dacht Wolfje. ‘Maar Sterre, haar glimlach… Nee Wolfje, pas op.’ “Sterre en Raphael.” Zei Camilia. Sterre trilde toch nog helemaal terwijl ze het podium opstapte. “Je kan het.” Fluisterde Raphael in Sterre’s oor. Hij legde nog 1 keer zijn hand op haar schouder. Sterre glimlachte naar hem en Raphael zette de muziek in. Iedereen was spontaan stil toen Sterre begon te zingen. “Je haren oh zo bruin.” Toen de laatste noten waren weggestorven, klonk er een spontaan applaus. “Dat was heel erg mooi.” Loofde Camilia. Sterre en Raphael glimlachten en zetten zich terug op hun plaats. “Sterre, wat heb jij mooi gezongen!” zei Wolfje bewonderend. Sterre bloosde. Ze was het niet gewoon om complimentjes te krijgen. En zeker niet van mensen die ze amper kende. “Jah, dit is mijn meisje.” Zei Raphael trots en hij legde zijn arm om Sterre’s schouders. Ze glimlachte lief naar hem en gaf hem een klein kusje. Wolfje forceerde een glimlach.

Er kwamen nog grappige raps en leuke tekstjes voorbij, maar iedereen was het eens dat Sterre en Raphael het beste liedje hadden. De dag vloog voorbij. Iedereen was toch blij toen de les gedaan was. “Laura?” vroeg Raphael. Het meisje dat ‘A thousand Miles’ op piano speelde keek verbaasd om. “Dat was echt goed gespeeld.” Zei Raphael. “Bedankt.” Glimlachte Laura gevleid en ze liep verder. Sterre keek Raphael een beetje gekwetst aan. “Sterre, je denkt toch niet dat ik op Laura verliefd ben, hé.” Zei Raphael. “Jij bent mijn alles hé, dat weet je.” Fluisterde Raphael in Sterre’s oor en hij gaf er een kusje op. Sterre glimlachte naar hem. “Sorry.” Zei ze. Raphael schudde zijn hoofd en nam Sterre’s hand vast.