13 januari

Daar trof hij Sterre aan in de bibliotheek. Ze zat in een leren stoel met Muis te praten. “Sterre?” zei Raphael onzeker. “Ik wil even alleen zijn als je dat niet erg vindt.” Antwoordde Sterre. “Dat begrijp ik. Maar weet dat je altijd bij Pim of mij terechtkan hé.” Zei Raphael. Sterre knikte. “Dankje.” Zei ze zacht. “Ik doe alles voor je hé.” Glimlachte Raphael en hij maakte aanstalten om weg te stappen. “Raphael! Wacht!” zei Sterre. Raphael keerde terug en zette zich op zijn knieën voor Sterre. “Bedankt voor alles.” Fluisterde Sterre. “Hoe bedoel je: alles?” vroeg Raphael onzeker. “Om er te zijn als het nodig is, voor alle leuke momentjes die we samen al hebben beleefd, voor alles.” Zei Sterre. Raphael omhelsde haar. “Ik mis mijn moeder zo. Ik wil haar over jou vertellen, over Pim, over Anastacia als ze weer iets doms heeft gedaan, over alles wat er in het huis gebeurd.” Snikte Sterre. “Het is al zo lang geleden dat ik nog eens echt met haar heb gepraat.” Snikte ze terwijl ze zich losmaakte uit Raphaels omhelzing. Raphael veegde Sterre’s tranen zachtjes van haar wangen. “Dat kun je overmorgen doen. We zijn al donderdag!” probeerde Raphael haar op te peppen. Sterre glimlachte. “Morgen zingen we het liedje en overmorgen komt mijn moeder. Eindelijk.” Zei Sterre. “We geraken er samen doorheen, hé, weet je nog? Wij 2 en Pim.” Zei Raphael. “Wij 2 en Pim.” Herhaalde Sterre en ze omhelsde Raphael nog eens.