11 januari

Sterre nestelde zich dicht tegen Raphael. Hij legde zijn arm beschermend om haar heen. Nu voelde hij zich de held die zijn meisje beschermde. Bijna meteen vielen ze allebei in slaap, dromend over elkaar. Een half uurtje later werd er op de deur geklopt. “Ik hoor precies niet veel muziek meer.” Zei Marcel. “Marcel.” Zei Pim. Hij wilde niet weten wat Sterre en Raphael daar samen hadden gedaan. Sterre opende slaperig haar ogen. “Ik kom.” Gaapte ze. Sterre maakte zich los uit Raphaels omhelzing en maakte hem voorzichtig wakker. Terwijl hij zijn ogen opendeed, deed Sterre de deur open. “Wat zit je haar leuk.” Lachte Marcel. Sterre keek naar haar vlechtjes die helemaal geruïneerd waren. “Dankje.” Zei Sterre sarcastisch. “Lekker geoefend?” vroeg Pim. “Ons liedje is in elk geval af.” Antwoordde Raphael. “Ik zie het.” Lachte Marcel. “Schat, ik doe eerst mijn haar overnieuw en ik ga dan je-weet-wel-wat doen.” Zei Sterre. Raphael keek haar vragend aan. “Wat zou ik doen als we klaar waren?” vroeg Sterre. Opeens viel Raphael’s frank. “Ja, ok. Succes.” Glimlachte Raphael en hij blies nog een zoentje richting Sterre die de kamer verliet.

Sterre liep, nadat ze haar vlechtjes had herdaan, meteen naar beneden. Ze draaide het nummer van haar moeder blindelings. “Met mevrouw De Wit.” Klonk er aan de andere kant van de lijn. “dag mam.” Zei Sterre. “Sterre, meisje, hoe is het met je?” vroeg Sterre’s moeder. “Hier gaat alles goed mam.” Zei Sterre blij. “En nog geen maand geleden wilde je naar huis! Heb je eindelijk vrienden gemaakt?” vroeg mevrouw De Wit. “Ja. Ik heb zelfs… Nee, mam, ik moet je wat vragen.” Zei Sterre enthousiast. “Wat heb je? Nu ben ik wel benieuwd hoor.” Zei Sterre’s moeder. “Mam, heb je eens een dagje dat je kan langs komen?” vroeg Sterre. “Eens kijken in mijn agenda… Zaterdag had ik een dagje vrij, maar ik heb een meeting gepland.” Zei Sterre’s moeder. De moed zonk al in Sterre’s schoenen. “Wacht, ik kan deze verplaatsen, is zaterdag goed?” vroeg mevrouw De Wit. Een glimlach verscheen op Sterre’s gezicht. “Zaterdag is perfect, mam.” Zei Sterre blij. “Tot zaterdag, mijn schat!” zei mevrouw De Wit. “Tot zaterdag, mam! Ik hou van je.” Zei Sterre. “Ik ook van jou, meisje.” Daarmee sloot mevrouw De Wit het telefoongesprek af. Sterre ging met een glimlach naar boven.

Met diezelfde glimlach zat ze de volgende morgen aan het ontbijt. “Wat ben jij vrolijk.” Zei Arlène. “Ja, mijn moeder komt overmorgen.” Zei Sterre enthousiast. Het kon haar even niet schelen dat ze tegen een donkere druïde bezig was, ze wilde het uitschreeuwen dat ze eindelijk haar moeder weer ging zien, haar eindelijk nog eens kon omhelzen en haar vertellen over Raphael. Het viel de rest ook op dat Sterre veel vrolijker was dan anders. “Wat is er met jou heksje?” vroeg Marcel. “Ik heb een nieuwe formule gevonden om jou te betoveren.” Plaagde Sterre. Marcel keek Lexie angstig aan, maar die schudde met haar hoofd. “Ze plaagt je maar.” Zei Lexie. Marcel keek Sterre vragend aan die dan weer met dezelfde blik naar Lexie keek. Wat was er met haar gebeurd? Lexie gaf Sterre een ‘ik-leg-het-je-later-wel-uit’-blik. Sterre knikte. “Maar wat is er?” vroeg Pim. “Ja, ik zou dat ook wel eens willen weten.” Zei Raphael. “mijn moeder komt. Zaterdag.” Zei Sterre blij. “Je moeder? Is dat alles?” vroeg Anastacia. “Anastacia, haar moeder betekent veel voor haar, ja? ’t Is niet omdat jij niets om je moeder geeft, dat dat bij Sterre ook zo is.” Beschermde Raphael zijn meisje. Sterre had tranen in haar ogen. Ze miste haar moeder zo. Haar vader miste ze ook, maar met haar moeder had ze toch een band, een band die begon te verbrokkelen toen haar moeder bijna nooit meer thuis was. Sterre was toen 9 jaar. “Stop!” riep ze toen Anastacia en Raphael in een hevige discussie waren terechtgekomen. Opeens was alles doodstil. “Ik ga naar school.” Verbrak Sterre de stilte. Ze stond recht, nam haar tas die in de hal stond, deed haar jas aan en vertrok naar school. “Moet je niet achter haar aan?” vroeg Lexie. “Ze wil nu even alleen zijn. Ik zag het in haar ogen.” Antwoordde Raphael zachtjes, maar ook hij nam zijn tas en vertrok op zijn tempo naar school.