6 januari

Zag je Anastacia’s gezicht?” vroeg Sterre lachend. “Echt hé, die denkt dat wij nu ruzie hebben. Wij zouden toch nooit ruzie maken, of wel?” vroeg Raphael terwijl hij de deur van de jongenskamer alvast op slot deed. Sterre glimlachte toen ze dat zag. “Ik hoop het toch.” Glimlachte Sterre terwijl ze haar armen om Raphael’s nek sloeg. Raphael sloeg zijn armen om Sterre heen en kuste haar zachtjes. “Misschien toch eerst het liedje afwerken hé.” Zei Raphael. Sterre keek wat teleurgesteld. “Geen nood, ik heb al een idee.” Lachte Raphael toen hij dat zag. Sterre’s glimlach verscheen meteen weer op haar gezicht. “Zing es.” Beval Sterre lief. “het eerste deel ken je dus al en dan: de eerste keer toen ik je zag, mijn wereld bleef staan, verdronken in je lach. Bladeren zweefden door de tuin en je keek me aan, je vlechtjes oh zo bruin.” Zong Raphael. “Wow, dit is echt mooi, maar misschien moet je de vlechtjes vervangen door haren, dan past het ook als ik het zing.” Stelde Sterre voor. Raphael knikte. “Voila, jij zei dat je niets deed?” lachte Raphael. Sterre sloeg zachtjes tegen zijn achterhoofd. “Kom, zing jij eens.” Beval Raphael lief. Sterre knikte en zong het hele liedje.

“Dit gaat lukken.” Glimlachte Raphael. Sterre ging achter hem staan en legde haar handen op zijn borst. Raphael deed zijn hoofd naar achteren zodat Sterre hem een kusje kon geven. “Dit zal lukken.” Zei Sterre terwijl ze Raphael rechttrok. “Nu een momentje alleen wij 2” zei Sterre. “Nu een momentje wanneer Raphael romantisch doet.” Zei Raphael. Sterre lachte en ze knuffelde hem als een grote teddybeer. Raphael glimlachte toen hij zag dat Sterre met haar ogen toe tegen hem aan hing. Hij liet zijn handen geruststellend over haar rug dwalen. Een meer romantisch momentje dan deze hadden ze nog niet gehad. Een knuffel kan soms zoveel meer waard zijn dan woorden. Sterre maakte zich los uit de omhelzing. “Ik hou van jou.” Fluisterde ze. Raphael drukte zijn lippen zacht op die van Sterre als antwoord.