3 januari

“Je ziet het niet echt zitten hé.” Zei Raphael die een hand op haar schouder legde. “Nee, voor de klas zingen zie ik al niet echt zitten, dan nog voor de hele school…” antwoordde Sterre eerlijk. “Hé, als je niet wil, doen we het niet. Akkoord?” vroeg Raphael. Sterre keek hem dankbaar aan en omhelsde hem. “Is het gelukt?” Sterre liet Raphael los. Het was Pim die bij hen stond. “Sorry dat ik jullie stoorde, maar is het gelukt, Raf?” vroeg Pim blozend. Raphael knikte en wenkte Pim en Sterre zodat ze wat dichter zouden komen. “Anastacia droomde over enge mensen in donkere gewaden die haar meenamen in een bos. Daar stond ze in een kring, had ze opeens pijn aan haar ogen en viel ze neer.” Fluisterde Raphael. “Wat zijn jullie hier zo in het geheim aan het bespreken?”

(Hmm, dit is te kort, hé? Ik zal maar nog een stukje doen )

Meteen stonden de 3 recht. Het was Hubertus. “Nou?” vroeg hij met priemende ogen. Sterre kroop wat achter de 2 jongens. “Nooit roddelende tieners gezien?” vroeg Pim. Hubertus keek zo verbaasd dat ze gewoon konden wegrennen. Toen ze gestopt waren met rennen, begonnen ze alle 3 tegelijkertijd te lachen. “Zag je zijn gezicht?” lachte Raphael. “Dankje, Pim.” Zei Sterre toen ze uitgelachen was en ze glimlachte lief naar hem. Pim keek blozend weg. “Laten we maar naar wiskunde gaan, meneer Calcul zal niet blij zijn als we te laat zijn.” Zei Pim. “Hij is nog altijd verliefd op je.” Fluisterde Raphael zachtjes in Sterre’s oor. “En ik op jou.” Fluisterde Sterre tegen Raphaels koptelefoon, maar hij had het maar al te goed gehoord. Hand in hand liepen ze naar het wiskundelokaal.