25 december

“Ja hoor.” Antwoordde Pim meteen. “Waarover, dan?” vroeg Arlène argwanend. “Over onze dromen.” Vertelde Anastacia. “Wat interessant.” Zei Arlène gespeeld enthousiast. “En waarover heb jij dan gedroomd, Sterre?” vroeg Arlène. “Niets dat ik me herinner.” Zei Sterre naar waarheid. “Raphael, kom je?” vroeg Sterre. “We moeten nog verder werken aan ons liedje.” Raphael knikte en stak het laatste stukje croissant in zijn mond terwijl hij zijn stoel achteruit schoof. “We zijn net op tijd weg uit de keuken geloof ik.” Zei Sterre lachend toen ze hoorde dat Anastacia begon over het liedje dat zij en Lexie moesten maken, wat het mooiste allertijden zou zijn natuurlijk omdat zij zou zingen. Raphael glimlachte lief naar haar. Ook Pim kwam opeens de keuken uitgestormd. “Eindelijk van Anastacia verlost.” Zuchtte Pim. Sterre en Raphael lachten. “Ze begon nu over een droom waar ze een miss verkiezing won.” Lachte Pim. Sterre en Raphael keken Pim lachend aan. Toen ze uitgelachen waren, stelde Raphael voor: “Kunnen we Anastacia niet op school ondervragen, in de pauze?” “Ja, zolang we maar een plekje vinden waar noch het schoolhoofd, noch de bib-dame komt.” Antwoordde Pim. “Musicallokaal? In het verste hoekje?” stelde Sterre voor. Pim knikte. “Ik zorg er wel voor dat Anastacia dan naar daar komt.” Zei hij. Sterre en Raphael knikten. “Ga nu maar werken aan jullie liedje.” Glimlachte Pim. Sterre en Raphael glimlachten nog even naar hem voor ze naar school verdwenen.



Sterre gooide haar tas op het podium van het musicallokaal. Raphael haalde eerst zijn blaadje er uit en volgde toen haar voorbeeld. “Ik heb nog een klein beetje bijgeschreven.” Glimlachte Raphael verlegen. Nu was hij weer die verlegen, verliefde jongen die wou indruk maken op zijn meisje. “Zing es.” Beval Sterre lief. Raphael knikte en zette het liedje in. “Soms lijkt de stilte, oh zo luid. De wereld vertraagt, je komt niet meer vooruit. Bladeren zweven langzaam rond. Hoe stel jij de vraag die zindert in je hoofd. Oe oe oe. Oe oe oe.” Sterre smolt weer terwijl Raphael zong. Je zag hoe hij genoot van de muziek die hij speelde, hoe passioneel hij het deed. “Je rijkt naar binnen en je vindt ooit op een dag de krachten binnenin. De eerste keer toen ik je zag, m’n wereld bleef staan, verdronken in je lach.” Zong Raphael en hij breide er een einde aan. Sterre keek Raphael bewonderend aan. “Dat is zo mooi.” Zei Sterre. Raphael bloosde zachtjes. “Er moet nog een klein slot aan, maar dat zal wel lukken.” Raphael liet een korte stilte terwijl Sterre op hem toestapte. “Met jou als inspiratiebron.” Bekende hij. Nu was het de beurt aan Sterre om te blozen.