29 november

“Mevrouw, mogen Sterre en ik al wat werken aan ons liedje hier?” vroeg Raphael. “Natuurlijk, maar voorzichtig met eten en drinken hé, ik wil meneer Berkelaar niet op mijn dak krijgen.” Antwoordde Camilia. “Natuurlijk.” Glimlachte Sterre. Toen Camilia de deur uit was, ging Raphael meteen achter de piano zitten. “Ik heb al eens een melodie geschreven, dus die kunnen we nu wel gebruiken, hé” glimlachte Raphael. Sterre ging op 1 van de vele stoelen in het lokaal zitten. “Kun je dat dan eens spelen?” vroeg Sterre. “Natuurlijk, ik neem juist mijn boekje.” Zei Raphael die in zijn boekentas begon te neuzen. “Ik heb ook al een heel klein beetje tekst, ik zal het met dat voorbeeld doen.” Glimlachte Raphael en hij zette zijn vingers op de toetsen. Een zachte intro golfde Sterre’s oren binnen. “Soms druist de stilte oh zo luid, de wereld vertraagt, je komt niet meer vooruit.” Begon Raphael te zingen. Sterre smolt helemaal toen ze het hoorde. “Bladeren zweven langzaam rond, hoe stel jij de vraag die zindert in mijn hoofd. Mmm mmm mmm. Mmm mmm mmm.” Vervolgde Raphael en hij sloot zijn pianospel af. Sterre keek hem aan met open mond. “Zo mooi kan ik helemaal niet zingen!” zei Sterre. “Jawel, wedden?” vroeg Raphael. “Kom eens hier.” Beval hij lief. Sterre stapte het podium op en ging naar Raphael toe. Die pakte haar rond haar middel en trok haar op zijn schoot. “Wij gaan dat doen, en jij hebt de mooiste stem die ik ooit gehoord heb. Dat zal echt wel lukken.” Fluisterde hij lief in Sterre’s oor.