28 november

Ook Camilia kwam binnen en ging meteen achter de piano zitten. Toen de laatste de deur achter zich sloot, klonk de piano door het lokaal. Een prachtig, romantisch, klassiek liedje zweefde door de ruimte. Raphael genoot duidelijk. Sterre keek vertederend naar haar vriendje die met twinkelingen in zijn ogen naar Camilia keek. Toen de laatste tonen weggestorven waren, klonk er een spontaan applaus. “Dankjulliewel.” Zei Camilia. “Voor we echt aan de les beginnen, wil ik eerst nog een opdracht uitleggen.” Zei ze. “Jullie zullen per 2 een liedje componeren. De enige regel is dat het liedje moet bestaan uit minstens 1 strofe en, als het kan, een refrein.” Legde Camilia uit. “En als je niets van muziek kent?” vroeg een meisje. “Goede vraag, Daniëlle.” Zei Camilia. “Als je een rap maakt is het ook goed. Natuurlijk mag je ook echt zingen, maar dan zonder muzikale begeleiding ofzo.” Legde Camilia uit. “Mag je kiezen…” “Dat ging ik net vertellen.” Onderbrak Camilia Lexie. “Nee, jullie mogen niet kiezen met wie jullie samenwerken. Ik ga nummertjes trekken.” Zei ze. “Euhm… Nummer 3…” Sterre stak haar hand in de lucht. “en nummer 9.” Dat was Raphael. “Dat zal wel lukken, hé.” Glimlachte Raphael zachtjes. Sterre giegelde. Nu moesten ze gewoon samen werken. Marcel was samen met Pim en Lexie met Anastacia. “Ocharme Lexie.” Zei Sterre gemeend tegen niemand in het bijzonder. “Zeg dat wel.” Zei Pim die achter haar verscheen. Heel lang duurde de les niet meer en toen was het al middag.