14 november

“Ik ben zo verliefd opjou.” Zei Sterre verlegen. Ze had nog altijd haar handen om zijn nek en hij hadnog altijd zijn armen om haar middel. “Ik voel me zo gelukkig nu.” Zei zeverlegen. “Ik ook, meisje.” Zei Raphael met een lieve stem. Hij boog zijn hoofdtot hij op Sterre’s hoogte kwam. Lachend keek ze op, recht in zijn ogen. Weerkusten ze elkaar. Elke keer met nog meer liefde. “Wil je officieel mijnvriendin zijn, Sterre De Wit?” vroeg Raphael. “Ja.” Zei Sterre verlegen. Zekreeg van Raphael een zelf ineengeknutseld hartje met de woorden:



Eindelijk ben je de mijne,

Ik heb je gevonden.

Misschien weet je het niet, of weet je het wel,

Maar ik zal altijd van jou houden.

Heel veel kusjes en knuffels,

JOUW Raf.

“Zo lief!” zei Sterreverrast. Ze gaf Raphael nog een zoen. “Houden we het geheim of…?” vroeg Sterreverlegen. “Nee, laten we gewoon doen waar we zin in hebben. Anastacia moet datmaar verdragen.” Antwoordde Raphael. Hij legde weer zijn armen om Sterre’smiddel en gaf een paar kusjes in haar nek. Ze kreeg kippenvel overal. Raphaelgaf verder kusjes, tot hij op haar mond terechtkwam. Sterre huiverde. “Heb jehet koud?” vroeg Raphael een beetje bezorgd. “Hier, neem mijn jas.” Glimlachtehij. Sterre nam Raphael’s jas aan en legde hem op haar schouders. “Kom mee.”Zei Raphael lief en hij nam haar hand. Samen gingen ze op een bankje zitten.“Hier zitten we dan.” Lachte Raphael lief. “eindelijk alleen.” “Met alleen hetlicht van de maan om ons heen.” Vulde Sterre Raphael aan. “Ga je dichterlijkworden?” vroeg Raphael plagend terwijl hij een tikje op haar neus gaf. Sterreglimlachte verlegen, nam het hartje dat ze van haar vriendje gekregen had dichttegen zich aan en nestelde zich in de armen van Raphael. “Je bent lief.” ZeiSterre. “Weet ik toch.” Antwoordde Raphael lachend en hij gaf nog maar eens eenkus aan zijn vriendinnetje.