2

‘Wát ben je, Yuki?’ vroeg ik zacht.
‘Ik kan het niet zeggen,’ zei hij hulpeloos en net zo zachtjes.
‘Waarom niet?’
‘Je zou me haten.’
Hij probeerde weg te rennen, maar ik bleef zijn hand vasthouden.
‘Dat is het domste wat je kunt doen,’ zei ik, ‘je zou hier verdwalen.’
‘Samen niet dan?’
Ik zweeg en liep door. Hij bleef naast me lopen, en hij hield nog steeds mijn hand vast. Normaal zou ik me losrukken, maar deze jongen had iets. Opeens viel ik op de grond en werd alles zwart voor mijn ogen.

We zitten naast elkaar, dichterbij elkaar dan nodig is. Ik zucht geïrriteerd, marshmallows roosteren boven een waxinelichtje kan niet. zijn arm ligt al de hele avond ontspannen over mijn schouders. De lage zolder word alleen verlicht door de waxinelichtjes en het schijnsel van de maan dat door het lage dakraam valt. Zijn ogen zoeken de mijne. Zwart, zoals ze altijd al geweest zijn, maar niet meer zo koud. Dit moment is anders dan alle anderen. De warmte die sinds de test in mijn buik zit gloeit weer op. Zijn hand strijkt door mijn haar. Hij blijft me aankijken, alsof hij niet weet wie de stap moet zetten. Zijn ogen gloeien vreemd op in het donker. Ik buig me voorover, dichterbij hem en ik zie hem hetzelfde doen. Zijn lippen raken de mijne. We gaan er helemaal in op, maar dan proef ik iets vreemds. Bloed.
Langzaam stoppen we, maar blijven elkaar aankijken.
‘Heb je op je tong gebeten?’ zeg ik.
‘Hoezo?’ hij schrikt zichtbaar.
‘Ik proefde bloed.’
‘Verdomme,’ zegt hij woedend. Hij rent weg en klimt het raam uit. Ik ren ook naar het raam en kijk naar beneden. Behendig springt hij van richel naar richel, land op het gras en sprint keihard weg naar de bosgrens, terwijl iets in zijn gestalte lijkt te veranderen.Ik knipperde met mijn ogen tegen het felle licht. Om me heen zie ik andere jongeren van onze groep wakker worden. Ik besefte dat ik niet meer in de koude, donkere kelder lag maar weer bovengronds. De mensen die al wakker zijn zitten in een cirkel te wachten op ons.