1 november

Pim ging bij de andere 2staan. “We mogen elkaar niet uit het oog verliezen!” zei Pim streng. “alsof wijdat niet weten.” Zei Raphael geïrriteerd. Hij wou geen tijd verliezen. Zemoesten en zouden Dudu verslaan, want anders was niet alleen Victorix ingevaar, maar ook zij zelf. Hij wou vooral niet dat er iets met Sterre zou gebeuren!‘Stel… Dat ik haar nooit meer terug zie.’ Meteen duwde Raphael die vreselijkegedachte weg en nam voorzichtig Sterre’s hand. “Ik laat je niet los, nooit.”Fluisterde Raphael tegen het blozende meisje. “Waar is Victorix eigenlijk?”vroeg Pim. “Hier ben ik, veilig verborgen, geen nood.” Zei de jongeschapenhoeder die tevoorschijn kwam toen Pim het vroeg. “Gelukkig. Ik dachtal…” “Niet denken, kom, ik denk dat ik iets weet zijn dat jullie welinteresseert.” Onderbrak Victorix hem. Samen met Victorix liepen de 3 vriendende stad in. Raphael had nog altijd Sterre’s hand vast en was echt niet van plandie nog ooit los te laten. Ze kwamen uit bij een kerk. Daar gingen ze naarbinnen. “wow!” zeiden de 3 in koor. Hun stemmen galmden door de lege kerk. “Kommee.” Beval Victorix. Achter het altaar stopte hij. De ruiten van de kerk warenprachtige glasramen. “De legende van de 5” zei Victorix plechtig. Nu ze goedkeken zagen ze inderdaad hunzelf op het glasraam staan. Bij de Steen Van DeLiefde stond duidelijk Sterre, maar de jongen was ietsje minder duidelijk.“Raphael?” vroeg Sterre fluisterend. “Zijn Raphael en ik… Nee, kan niet!”fluisterde ze zichzelf streng toe. Ze stapte nog wat meer naar voor. Zo raakteze Raphael’s hand kwijt. De anderen waren zo druk aan het kijken naar deglasramen dat ze niet merkten dat opeens ook Sterre verdween.