Her Diary

Vandaag is het precies één jaar geleden dat mijn kleindochter Sophie overleed. Haar kamer is nog precies hetzelfde als toen ze nog leefde. In het afgelopen jaar heb ik het niet op kunnen brengen om haar spullen weg te gooien. Mijn dochter en haar man zijn nog steeds niet te troosten. Ook haar kamer thuis is niets veranderd. Maar na een jaar is het tijd dat ik haar spullen wegdoe. Of in ieder geval naar de zolder verplaats. Ik sta midden in haar kamer. Haar bed is netjes opgemaakt. Haar kast daarentegen is een enorme puinhoop. Langzaam pak ik wat boeken uit de kast. Het eerste boek dat ik in mijn handen heb, is Sofies verden, een Noors boek over de geschiedenis van de filosofie. Ik leg het boek in een verhuisdoos. Dan pak ik een stapel Russische boeken. Eén voor één leg ik de boeken in de doos. Bij elk boek heb ik weer andere herinneringen. De tranen springen in mijn ogen en ik moet moeite doen om niet te gaan huilen. Zo zit ik daar een tijdje, alle boeken één voor één in de doos leggend. En elk boek dat ik uit de kast pak, bekijk ik zorgvuldig voor ik het weer weg leg en bij elk boek schieten de herinneringen door mijn hoofd. Na een uur, dat maar 5 minuten lijkt te duren, is de boekenkast leeg en de verhuisdoos vol. Net als ik op wil staan, zie ik iets achter de kast liggen. Ik pak het op en blaas het stof eraf. Het is een simpel, zwart dagboek.