60.

Oké, er was iets heel raars aan de hand. Sinds ik bij van Collin terug kwam vorige week, verliezen mijn ouders me geen moment meer uit het oog. En ze willen niet zeggen waarom. Gewèldig. 'Wat is er?'vroeg Jake. We zaten bij de kampvuurplaats met een groep. Er waren ook een stel scholieren uit Forks bij, dus we konden niet vrijuit praten. 'Mam en pap doen raar,'zei ik. Ze waren allemaal een jaar of zeventien. Naast mij zat Julie. Ze glimlachte naar mij. Toen keek ze de groep rond. Bij een jongen bleven haar ogen hangen. Ik herkende direct de "inprent-blik". Mijn moeder keek me streng aan. 'Hoe bedoel je?'vroeg Marc. 'Overbeschermend-irritant.''Hope, dat moet je aan hen vragen, maar er is een goede rede. Echt waar,'zei Jake. 'Wat weet jij dat ik niet weet?'vroeg ik droog.

Ik sliep die avond weer bij Collin, dat wilde zeggen, ik had mijn moeder gevraagd wat er was en het eindigde in knallende ruzie. 'Ik zie je morgen na mijn wacht weer,'zei Collin. Hij gaf me nog een kus. Ik vond het altijd fijn om in zijn bed te slapen.

'Zo schatje, waar waren we gebleven?'zei een stem. Ik schrok me helemaal wild. 'Serieus, wat moet je van me?'zei ik boos. 'Wacht maar schatje...'Ik begon te gillen.


Ik werd gillend wakker. 'Meisje, gaat het wel?'vroeg Collins moeder bezorgd. Ik knikte en stond op. Ik liep naar de badkamer. Ik pakte een glas water. Ik keek naar mezelf in de spiegel. Ik moest nog een gil onderdrukken. Ik zag inmijn spiegelbeeld een diepe snee in mijn arm verschijnen. Er welde een bloed druppel op uit de snee. Ik werd er misselijk van. Ik rende terug naar Collins kamer. Ik zat trillend op mijn bed. Ik keek naar mijn andere arm. Daar zat ook een diepe snee. Oké, nu lijk ik wel depressief, dacht ik. Ik sloeg de lakens terug. Er zaten een paar bloedvegen op. Oké, dit begon echt eng te worden.