II

Ariadne deed haar ogen open en stond langzaam op, terwijl ze langzaam bij zinnen kwam viel het haar op dat ze deze plek eerder had gezien, het was een plek met veel hoge gebouwen en een strand, het strand waar ze nu was, het was de plek waar ze was geweest tijdens de inception, om Mr. Fischer jr. te redden, als ze dat niet gedaan had zouden dingen nu heel anders zijn.
Ook Ariadne had door dat ze er alleen voor stond.
Limbo was zoals eerder verlaten en de gebouwen stonden nog steeds op instorten.
Ariadne was wel bang om er nu alleen voor te staan want haar herinneringen aan Limbo waren tot nu toe niet te rooskleurig.
Ariadne zag Arthur verderop een beetje beduveld staan en liep naar hem toe.
‘He Arthur’ zei Ariadne. Arthur hoorde wat, het was Ariadne, wat was Arthur blij om haar te zien, zijn liefde voor haar was nooit afgezwakt en na die ene kus alleen maar versterkt, hij hield ervan hoe ze deed, hoe goed ze dromen kon ontwerpen, van haar mooie haar...
‘He’ zei Arthur terug ‘Weet jij waar we precies zijn?’
‘Ehm.. in Limbo lijkt me’ zei Ariadne op een licht sarcastische toon, want het was wel overduidelijk waar ze waren, Ariadne had zo vaak aan Arthur verteld hoe Limbo eruit zag tijdens de vele tijden die ze samen in de workshop zaten dat hij er wel over zou moeten dromen.
Arthur keek een beetje beschaamd, natuurlijk wist hij dat, maar hij moest toch iets zeggen.
‘Waar is de rest?’ vroeg hij.
‘Geen idee’ zei Ariadne ‘Ik heb alleen nog jou gezien.’
‘Hm..hoe groot zou het hier zijn, we zullen moeten beginnen met zoeken’ reageerde Arthur.
‘Ok’ en ze begonnen met lopen, pratend over wat er was gebeurd tijdens de extraction.
‘Ik wist dat Mr.Smith getraind was, maar echt zo goed..’ zei Arthur om een gesprekje te beginnen.
‘Tja, zoiets komt wel waker voor he, Arthie’ zei Ariadne lichtelijk geïrriteerd terug, ze baalde een beetje van zichzelf want het was immers haar schuld dat ze hier zaten en als Arthur ook nog aardig tegen haar ging doen… hoe kon hij, zij is degene die alles in de war heeft geschopt.
Ze liepen verder, eigenlijk begon Ariadne het een beetje zielig te vinden voor Arthur dat ze hem zo afgekat heeft, hij is altijd zo aardig voor haar.
‘Sorry’ zei ze.
‘Waarvoor?’
‘Ik ben gewoon boos op mezelf.’ zei ze weer.
‘Ariadne, jij kan er niet zo veel aan doen, als jij die fout niet had gemaakt had ik het wel gedaan, het zag er zo echt uit.’ Probeerde Arthur Ariadne gerust te stellen.
Ariadne keek Arthur bedank vol aan