W11

“Jammer dat je alweer weg moet, Bloom”, zuchtte Vanessa. “We zien je zo weinig.”
“Ik vind het ook jammer, mam, maar ik heb nu eenmaal bepaalde verplichtingen. Over twee jaar ben ik koningin van Eraklyon, en Domino zal daarna ook niet lang op zich laten wachten.”
“Wat ben jij toch machtig”, grinnikte Mike.
“Ja hé”, grijnsde Bloom. “Maar wees gerust, ik vergeet jullie niet hoor.”
“Je bent niet langer ons kleine meisje, lieve Bloom”, zuchtte Vanessa. “Maar je zal altijd onze dochter blijven.”
“Jullie blijven ook voor eeuwig en altijd mijn ouders, wat er ook gebeurd”, glimlachte Bloom. “Ook al moeten jullie me delen met Oritel en Marion, en Erandor en Samara. Jullie blijven altijd belangrijk voor me.” Bloom omhelsde haar ouders. “Nou, Mike, Vanessa, mam en pap, ik moet gaan. Ik schrijf jullie nog wel.”
“Doei Bloom, het was een heerlijke week”, glimlachten Mike en Vanessa. Bloom gaf hen beiden een dikke zoen, draaide zich om en stapte door een magische doorgang die net was verschenen. Op naar Domino.

“Ha, daar is onze dochter”, glimlachte koning Oritel.
“Hoi pap, hoi mam”, lachte Bloom.
“Hoi lieverd, hoe was het op de Aarde. Gardenia heette dat dorpje, niet?”, vroeg koningin Marion.
“Het was geweldig”, glimlachte Bloom. “Gardenia is nog steeds mooi, en Mike en Vanessa waren in de wolken dat ik er was.”
“Dat kan ik geloven, wie zou dat nu niet zijn”, glimlachte Marion. Oritel knikte instemmend.
“Het gekke is,” vertelde Bloom, “dat, als ik in Gardenia ben, ik het moeilijk kan geloven dat ik een machtige fee en een machtige prinses ben. Stel je voor, over een paar jaar ben ik koningin van twee magische dimensies.”
“Tja, dat wist je vroeger niet hé”, glimlachte Marion. “Maar misschien is dat zo slecht nog niet, zo ben je in ieder geval niet verwaand. Stella daarentegen…”
“Oh, hebben jullie het nieuws al gehoord, Stella’s ouders zijn weer bij elkaar!”
“Werkelijk? Nou, dan moeten we Radius en Luna maar eens met een bezoekje vereren”, zei Oritel vriendelijk.
“Stella moet nogal in de wolken zijn”, glimlachte Marion.
“En of, ze liet zelfs haar nieuwe kleren links liggen”, grijnsde Bloom.
“Misschien is ze dan toch niet zo verwaand als ik dacht”, plaagde Marion.
“Ma-am”, zuchtte Bloom. “Stella is heus niet zo erg hoor.”
“Weet ik wel, lieverd”, glimlachte Marion.
“Maar goed, prinses Bloom, uw kamer staat klaar”, glimlachte koning Oritel.
“Bedankt, pap”, lachte Bloom, en ging naar haar kamer.