59.

Toen ik in haar kamer kwam herinnerde ik me plotseling dat ze bij Collin was blijven slapen. Ik voelde mezelf weer iets rustiger worden. Plotseling voelde ik me erg onveilig hier in huis. Zou het echt kunnen? Zou de geest van Fabian echt wraak willen nemen op Hope? EN als dat niet genoeg was? Seth was een wolf, maar wat kunnen die tegen geesten uitrichten? Juist ja, niets dus. Ik wilde het liefst tegen Seth aankruipen, zijn warmte voelen, zeker weten dat dit geluk geen droom was. Maar dat was het wel. Het was een droom die op het punt stond in een nachtmerrie te veranderen. Hope zou in korte tijd wolf zijn, maar ik kon niet zeker weten of ze dan nog leefde. Oké, wat kon ik nou doen. Wacht even, er was iets met inprenten en wolven. We hadden een tijdje geleden uitgevonden dat inprenten en de wolven bepaalde gedachte konden delen. Seth? dacht ik twijfelend. Wat is er Cinthia? vroeg Seth. Hope is in gevaar antwoordde ik. Ik deed mijn best om niet in huilen uit te barsten. Ik kom eraan. Ik ging op de bank liggen. Ik durfde niet te gaan slapen, maar ik was bang. Bang voor Fabian. Ik heb altijd al geweten dat geesten de wereld van de levende beïnvloeden en dat kwade geesten proberen bepaalde mensen naar de geesten wereld te lokken, maar ik had nooit gedacht dat mijn verleden me zou gaan achtervolgen. Plotseling had ik een idee. Ik liep naar boven en haalde mijn dagboek te voorschijn. Achterin stond een pagina, in het Latijn geschreven, over het vernietigen van een geest en jezelf beschermen tegen een geest. Ik las het door. Helaas, er moest een complete zonsverduistering zijn, anders zou het niet werken. Ik vroeg me af of die op tijd zou komen. 'Het moet wel,'zei ik hardop tegen mezelf. 'Fabian zal Hope emt geen vinger aanraken.'