14-Eleasar krijgt Telefoon van... Elisabeth POV

Eleazar Leidde Carlisle, Felix, die grote die Carlisle meegebracht had (Emmett) en mij naar een rustigere en -nog belangrijker- een warme, gezellige en comfortabelere plaats. De zetels waren zwart, en van leer, maar ze zaten goed en na zolang in de auto zitten deed dat deugd.Carlisle zat naast me, en om de zoveel keer keek hij me glimlachte. Felix werd het op een gegeven moment zo beu, denk ik, dat hij ook in de zetel kwam zitten en me op zijn schoot nam. Niet dat ik daar een probleem mee had, maar soms kon hij nogal bezitterig doen. Eleazar was in een andere kamer aan het spreken met Carmen, Carlisle en Felix luisterden mee, maar ik kon dat natuurlijk niet en Felix kon het niet vertellen zonder dat de anderen wisten dat hij dat deed. Daarna kwam hij naar binnen. Hij liep heen en weer aan het raam. Hun huis was uitzonderlijk groot in deze buurt, maar het leek alsof de ruit met iets beplakt was waardoor er niet te veel zon binnen kwam. 'Alles oké, Eleaz?' vroeg Felix. Hij draaide zich naar ons toe. 'Jasper moet zich nogal goed concentreren om Tanya en Kate rustig te houden. Het is erg moeilijk om hen rustig te houden. Neem het niet verkeerd op, maar hoe sneller iedereen weer weg is, hoe beter.' zei hij. Ik keek naar hem. 'Sorry voor alle problemen die ik veroorzaak, als ik geweten had dat de dingen er zo voor stonden, was ik waarschijnlijk nooit gekomen. Ik wist niet van iemands verleden, behalve een paar verhalen van Carlisle.' zei ik. Eleazar knikte. 'Wel, het is niet echt jou schuld, je wist het niet en het is ook niet dat ze jou weg willen. Felix brengt nu dubbel zoveel slechte herinneringen op.' 'blijkbaar kunnen ze daar niet goed mee overweg. Ik heb ze proberen uit te leggen dat ze moeten relativeren, maar hun gevoelens jegens Felix zijn behoorlijk sterk.' zei een andere jongen, degene met Rood haar. Emmett kwam mee met hem. Hij stak zijn hand naar me uit, Felix keek hem even aan, maar de jongen liet hem er niet door afschrikken. 'Garret' zei hij. Ik schudde zijn ijskoude hand. 'Sorry dat ik zo onbeschoft ben, maar waarom kwam je hierheen?' vroeg Eleasar. Hij keek me een beetje vragend aan. 'BTW, Je naam?' vroeg hij. 'Elisabeth.' Ik dacht even na over zijn vraag. 'Aro denk dat er iets is-' 'Hij denkt dat je een gave hebt, niet dat er iets mis is met je.' sprong Felix geïrriteerd tussen. 'Dat dus, en hij vertelde dat hij dat misschien aan jou kon vragen. Hij was van plan om je een brief te sturen, maar ik ben eerder vertrokken. in een nogal opvliegende bui.' zei ik met rode kaken. Eleazar knikte weer en sloot zijn ogen. Na een halve minuut deed hij zijn ogen weer open en keek me raar aan. Hij kwam voor me zitten, nam mijn handen vast en keek diep in mijn ogen. ik snapte niet echt wat hij van plan was, maar ik liet hem begaan. Ik voelde de ogen van alle mannen in de kamer op me. Eleazar begon gefrustreerd te raken, liet mijn handen los en begon rondjes te lopen. 'Is er iets?' vroeg Carlisle rustig. 'Eigenlijk wel ja,' zei hij ongeduldig. Ik ging aan de tafel zitten, de rest volgde me. nu wist ik hoe Aro en Caius zich voelden als ze de hele tijd achtervolgd werden door een groep. Irritant. Eleazar kwam ook aan tafel zitten, hij keek weer in mijn ogen. 'Wat is er mis?' vroeg ik een beetje bezorgd. 'Een schild?' vroeg Felix geïnteresseerd. Eleazar schudde zijn hoofd ongeduldig. 'Meer dat ze perfect dezelfde lijkt te hebben als ik, maar nog onduidelijk omdat ze nog mens is. Heeft Edward haar al eens gezien?' vroeg hij aan Carlisle. Die schudde zijn hoofd, waardoor Eleazar versteld stond. 'hOe dan...?' vroeg hij. 'Een van de wolven heeft Felix willen tegenhouden, ze is nogal Anti-vreemdelingen zeker als het Vampiers zijn.' zei hij. 'Dus ofwel heeft ze een exacte kopie van wat ik heb, ofwel... weet ik het niet.' zei hij zacht. Felix keek verbaast.'Je weet het niet?' vroeg hij raar kijkend. 'Een dubbele gift, dat is nog nooit voorgekomen. Zoiets kan niet, ben je zeker?' vroeg Carlisle. Eleazar knikte weer, maar plots keek iedereen naar de ruimte ernaast. Ik niet, maar ik kon de Gsm van Eleazar niet horen trillen. Dat is wat Felix me achteraf vertelde. Eleazar ging naar de ruimte die doorging als keuken. Ik plofte me weer neer in de zetel. Plots keek elke vampier in de ruimte op. Na een paar minuten keek felix me aan. 'Wil je?' vroeg hij. 'Wat?' vroeg ik verbaast. hij glimlachte. 'Aro aan de lijn, wil je hem spreken of niet.' Hij keek me verbaast aan. 'Anders kunnen we nu vertrekken, hij weet even veel als wij en Eleazar en Carlisle gaan mekaar nog bellen als ze op andere mogelijkheden vinden.' zei hij snel. Eleazar stond voor me met de telefoon. 'Hij staat erop.' zei hij. Ik zuchtte en nam de telefoon aan. Hier had ik geen zin in. 'Hallo?' drie stemmen klonken aan de andere kant. 'ELisabeth, meisje, alles goed?' vroeg Aro zacht. Ik begon naar buiten te wandelen. ALs ik telefoneerde moest ik gewoon rondlopen, daar kon ik niets aan doen. 'Ja, alles gaat prima.' zei ik snel. 'Heb je hulp nodig? of als er iets is...' hoorde ik Caius zeggen. 'Nee, hoor. Alles gaat goed, alles onder controle.' zei ik. 'Heb je je al geamuseerd?' vroeg een andere stem. Ik zou niet eens moeten luisteren naar wie het was. DIt soort vraag kon maar van een iemand komen. 'Ja Marcus.' zei ik. 'Maar ik moet ophangen, ik denk dat we bijna gaan vertrekken.' loog ik. Waarschijnlijk hoorden ze dat wel, maar toch, Marcus respecteerde altijd mijn keuze. 'Oké dan, ik hoop dat we je snel weer zien, Elisabeth.' Hoorde ik van Marcus. 'kom snel naar huis, en doe ze daar de groeten.' 'Dag Elisabeth.' ik klapte de telefoon dicht maar bleef nog even staan. Na ongeveer een kwartier hoorde ik Felix achter me, hij maakte expres wat geluid zodat ik niet schrok wanneer hij zijn handen op mijn schouders legde. 'Wil je terug?' ik schudde mijn hoofd. 'Ga je mee naar Carlisle?' 'ik denk het wel.' ik hoorde dat mijn stem een beetje raar klonk, het waren een soort tranen, want hoewel ik niet naar huis wou, miste ik hen wel. Ik was te gehecht aan hen, ik moest leren om ook zonder hen te leven.
'Dan kom ik met je mee.' zei Felix terwijl hij zijn armen om me heel sloeg. 'Desnoods naar het einde van de wereld. en daarna...'