20%
Justin Drew Bieber
Als geschokt keek ik haar nog aan, haar ademhaling vertraagde beetje bij beetje en langzaam liet ze zich op de grond zakken naast het pak meel. Haar handen gingen verwoed door haar bruine haren heen, langzaam ging ik op mijn knieen zitten. En legde ik een hand op haar been, ik was me zojuist kapot geschrokken. Ik had nooit geweten dat ze astma had. "Gaat het Keighley?" Vroeg ik zacht, langzaam ging haar hoofd op en neer. En zette ik me naast haar neer, op dat moment begaf haar broer, Matthias, zich de keuken binnen en richtte hij zijn ogen van de vloer, op mij, naar Keighley en bleef eindigen bij de inhaltor waarop hij me fel aankeek. "Wa-" Snel schudde ik mijn hoofd en maakte ik een wanhopig gebaar. "Ongelukje.." Maakte Keighley duidelijk waarna ze hem de keuken uit baande met haar felle blik die op haar witte snoetje verscheen. Langzaam stond ik op en stak ik mijn hand uit, die ze voorzicht vastpakte. Haar dunne vingers voelden zacht aan en even gaf ik een klein kneepje in haar hand. "Gaat het weer?" Vroeg ik opnieuw, nog steeds bezorgd. Even gniffelde ze en stak ze haar bijde duimen op. "Kan niet beter.." Zei ze met een big smile. Blij dat ze nog leefde en haar niks was overkomen haalde ik opgelucht adem. "Laten we koekjes gaan bakken.." Zei ze vervolgens en ze strekte haar hand uit naar het pak met meel dat op de grond lag, voorzichtig pakte ze hem op waarna ze alles in de grote kom goot. Glimlachend pakte ik de twee eieren die ik tegen de gootsteen losklopte en openbrak boven de beslagkom. Ondertussen stak ik mijn hand uit naar het pak melk, maar Keighely was sneller en even raakten onze vingers elkaar aan. "O, uh.." Hakkelde ze, een brede grijns sierde mijn gezicht waarna ik het pak pakte en hem aan haar gaf. "Gaat u gang.." Zei ik beleefd en ik liet mijn ogen over haar heen glijden. Het jurkje dat ze aanhad stond haar werkelijk prachtig, even had ik de nijging het meel ervan af te kloppen, haar van meel te ontdoen en zelf alle koekjes te bakken. Alleen maar om haar outfit heel te houden. Plots voelde ik koude vingers op mijn arm en liet ik mijn blik snel naar boven glijden. "Hé Bieber mijn ogen zijn hierboven.." haar stem was en kil en voordat ik het wist goot ze wat melk over mijn haren heen. MIJN HAREN! Ja je hoort het goed, MIJN HAREN. Mijn haren zijn mijn alles, hoe durft ze mijn haren te verpesten. Als je aan mijn haren zat, zat je aan mijn humeur. "Oeeh jij.." Ik kneep mijn bruine ogen tot spleetjes en liep dreigend op haar af. Een giechel schoot uit haar mond en langzaam liep ze achteruit. "Hoe durf je mijn haar te verpesten?" Zei ik met een klein, onderdrukt glimlachje. Haar gezichts uidrukking veranderde van breed grijnzend naar een kleine samengevomde streep. "U-uh.." Kwam er wat verbaasd uit haar mond. Glimlachend werkte ik haar nog wat naar achter, eindelijk had ik weer wat invloed op haar. "Geen antwoord op mijn vraag?" Zei ik dreigend en ik zette mijn handen tegen het aanrecht aan. Opgesloten tussen mijn armen zat ze nu. Haar blik werd glazig en het leek alsof ze flashback's had, even maakte ik me zorgen op haar. Maar langzaam kwam haar 'pokerface' weer terug, haar vastberaden blik. De blik die ik zo haatte, ze moest zich niet anders voordoen dan wat ze was. Iedereen kon zien dat deze Keighley, dé echte Keighley niet was. "Bieber, step back.." Zei ze op harde toon. Even kon ik het niet laten om met haar te spelen, haar uit te lokken, uit te dagen. Ik liet langzaam mijn vingers langs haar, dunne gezichtje glijden, ik raakte haar neus aan, haar lippen, haar voorhoofd, haar wangen. Als laatste streek ik een paar dunne plukken haar voor haar ogen weg. "Bieber? That's my surname, not my first name.." Zei ik op speelse toon. Even slikte ze en trilde haar lip, dé echte Keighley was weer terug. "J-j-jussttinn.." Zei ze toen stotterend. Even sloot ze haar prachtige bruine ogen, maar als snel waren haar ogen weer wijd losgesperd. Het meel kietelde tussen mijn vingers en langzaam bracht ik mijn lippen dichter bij haar oor. Ik blies er even in en fluisterde toen zacht: "Je zou wat vaker jezelf moeten laten zien, deze Keighley bevalt me steeds meer en meer.." Even leek het alsof er kippenvel op haar hals verscheen, maar waarschijnlijk zag ik het verkeerd. "mwauhell" Huunmde ze. Weer die stem, dié stem die me deed rillen, deed smelten, deed vallen. Vallen voor háár, ookal zei ze niks zinnigs. Voorzichtig liet ik mijn vingertoppen langs haar hals gaan en drukte ik mijn lippen op haar slagader in haar hals. "Vind je niet...Keighley O'Malley?" Zei ik toen zacht. Ze schudde heftig haar hoofd op en neer, waarbij er wat bruine haren in mijn neus kriebelden. Ik pakte voorzichtig een plukje haar vast en wikkelde het om mijn vinger. Ik boog me iets van haar af, om haar reactie te peilen. Mijn ogen gleden nieuwsgierig over haar gezicht, uitgaand van een relaxte houding. Maar haar gezicht stond gespannen, uit haar ogen waren de twinkeling verdwenen. Ze stonden nu dof. Een steek ging door mijn hart. Had ik iets verkeerds gedaan? Had ik haar pijn gedaan? Gekwetst? Ik had alleen maar wat gedold. "I did some wrong?" Zei ik zacht, ik pakte haar handen vast en gaf er een zacht kneepje in. "Laat me gewoon met rust JUSTIN.." Haar stem weerklonk hard door de keuken en ze trok haar handen los. "Flans die koekjes zelf maar in elkaar.." Tranen drongen tot me door, ze huilde. Ik had haar aan het huilen gemaakt. "Maar-.." Ik kreeg de kans niet om mijn zin af te maken, want ze bevrijdde zich uit mijn greep en stormde weg. Ik volgde haar met mijn ogen, stond aan de grond genageld. Wat had ik verkeerd gedaan?
Sorry dat ik zo lang niet heb geschreven, was druk met andere dingen.
Vinden jullie dit verhaal trouwens nog wel een beetje leuk?
Reactie graag.
Reageer (2)
Maakt niet uit!
1 decennium geledenArme Keightley!
Verder!
Maakt niet uit ja je verhaal is nog steeds amazing awhh arme Keightley waarom huilde ze eigelijk Justin deed toch niet iets heel ergs
1 decennium geleden