Chapter 47. Please stop

Justins pov:

En alweer was ze weg. Ik had niet eens afscheid van haar kunnen nemen. Ik had haar willen smeken te blijven. Misschien had ze zich dan uiteindelijk alles kunnen herinneren, als ze maar iets langer bij me bleef. Maar ze was weg en het voelde alsof er een leeg gat was ontstaan op de plek waar mijn hart hoorde te zitten. Alsof ze mijn borst had opengereten en mijn hart eruit had gerukt. Dit was de tweede keer dat ze, misschien voor altijd, uit mijn leven verdween. Ik kon nog steeds niet geloven dat iemand missen zoveel pijn deed. Gelukkig wist ik deze keer zeker dat ze leefde. Dat was het ene positieve deel tussen al het negatieve. De deur van mijn kamer werd opengesmeten en liet me opschrikken uit mijn verdriet. 'Justin!' klonk Selena's schelle stem door de kamer. Ze sloeg haar armen om me heen. Haar lippen drukte ze in mijn nek. 'Ik heb je gemist,' fluisterde ze. Wat bazelde ze nou? We hadden elkaar alleen een week niet gezien. 'Ik houd van je,' ging ze verder. Onmiddellijk rukte ik me los uit haar houdgreep. Zo lang had ik gewacht op die woorden, maar niet uit Selena's mond. 'Je weet niet wat je zegt,' gromde ik. 'Nee, ik houd echt van je,' zei Selena. 'Houd je mond!' schreeuwde ik. Geschrokken keek ze me aan. 'Wat is er met je Justin? Je weet toch dat je me alles kan vertellen,' zei ze liefjes. Ik kreeg zin om haar te slaan. Ze kon dit soort dingen niet zomaar zeggen alsof het niets was! De woorden die ze zei waren speciaal, maar zij maakte ze tot niks. Alsof de woorden geen waarde meer hadden. 'Ik vertel jou helemaal niks meer,' siste ze. 'Justin?' Haar ogen werden waterig en haar lip begon te trillen. 'Houd je niet meer van me?' 'Heb ik nooit gedaan,' antwoordde ik bot. 'Maar... Maar... Waarom ging je dan met mij?' Haar stem trilde. Ik wist dat ze acteerde. Ze had een beroemd vriendje nodig om zichzelf weer bekender te krijgen. Ze wilde de spotlights weer op haar gericht. 'Ach, doe niet alsof je dom bent! Ik weet dat onze relatie niets was!' riep ik uit. 'Nou, eerst misschien niet,' gaf Selena toe. 'Maar daarna...' Ze kwam dichterbij en streelde met haar hand over mijn wang, terwijl ze verleidelijk met haar ogen knipperde. 'Werd ik verliefd op je. Ik houd van je Justin.' Ik sloeg haar hand weg. 'Jij hebt geen idee wat "houden van" betekend. Als je echt van iemand houd, wil je diegene nooit meer kwijt. Je wilt voor altijd samen zijn. Elk moment onthoud je. Elke knuffel, elke zoen, elke aanraking. En als diegene je alleen achterlaat, is er een onuitstaanbare, zeurende pijn, die je niet met rust laat. Haar gezicht achtervolgt je overal waar je gaat en je lijkt gek te worden. Je doet alles om weer bij haar te zijn.' Voor ik het wist was de golf van gevoelens eruit. 'Fuck,' mompelde ik in mezelf. Ik moest hier weg. Nu. Ik moest naar haar. Selena keek me, nog steeds lief lachend, aan. 'Dat is nou precies wat-' Ik onderbrak haar. 'Sel, het is over. Over, klaar, uit. Ik hoef je ook niet meer te zien.' Haar ogen werden groot en tranen drupten op de grond. Toen rende ze snikkend weg. Ik negeerde haar gesnik en gejank dat door het hele huis klonk, greep mijn spullen en begon die in een tas te proppen. Ik moest weg. Ik ging naar haar. Vanavond...

To be continued...