2.4

Schreef ik op de houten deur achter de enorme steen.
‘Gin?’ hoorde ik de vrouwelijke stem aan de andere kant van de deur zeggen.
‘Ja, Konan?’ antwoordde ik.
‘Je vader belde.’ Het was even stil voor ze verder ging. ‘je moet naar huis ’ Ik zuchtte diep. Naar huis.
‘oké Konan. Kom er zo aan.’ Ik pakte de rode spuitbus, en snelde naar Itachi ’s auto. Snel maakte ik het laatste rode wolkje af, en riep Itachi ‘s naam om hem te laten weten dat zijn auto af was. Toen ik geen Itachi via de deur binnen zag komen, schrok ik me een ongeluk van de gil achter me. Toen ik me omdraaide naar de auto, zag ik het hoofd van Itachi verschijnen uit de auto. Waarschijnlijk had Itachi dus de hele tijd al in de auto gezeten. Ik zuchtte, en vroeg hem toen wat Itachi van zijn ge pimpte auto vond. Als antwoord gaf hij opnieuw een gilletje, en begon de auto te knuffelen.
‘Ik moet naar huis.’ Mompelde ik.
‘ik breng je.’ Antwoordde hij, zonder mij een blik waardig te gunnen. Hij had alleen maar oog voor zijn auto.
‘met de auto?’
‘met… MIJN… mijn auto.’
‘nee, doe maar niet.’ Antwoordde ik droog. Itachi trok een pruillipje, maar sprong toen z’n auto in.
‘Garage deur, open.’ De garage deur ging automatisch open. Itachi liet de motor brullen, en gaf toen vol op gas. Binnen 2 seconden, was hij verdwenen, en hoorde je alleen nog een zacht gejoel en gegil in de verte. Ik vroeg mezelf af en toe echt af, waarom ik met deze freaks opgescheept zat. Helaas zou ik daar waarschijnlijk nooit antwoord op krijgen.
‘Gin chan?’ vroeg Deidara die zijn hoofd uit de deuropening had gestoken. ‘Hidan brengt je naar huis. Je tassen staan buiten… en waar is Itachi’s auto. Is hij gestolen?’ Ik keek Deidara bestraffend aan.
‘denk je nou echt dat Itachi dat toelaat? Hij slaapt vanavond zelfs in dat ding!!!’ mompelde ik. Deidara rolde met zijn ogen, en verdween weer. Ik zuchtte. Ik zat er echt mee dat ik door Hidan naar huis gebracht zou worden. Ik mocht hem echt niet.
‘Gin, kom nou eens!’ riep Konan van buiten. Opnieuw zuchtte ik. Ik besloot maar actie te ondernemen.

‘Of ik draag je op mijn rug, o je loopt zelf!’ schreeuwde Hidan tegen mijn rug. Ik gaf geen antwoord, en liep eigenwijs verder. ‘je loopt zelf? Prima. Ik ga!’ riep hij verontwaardigd. Zo snel als hij dat zei, verdween hij. Vijf minuten had ik een tevreden glimlach op mijn gezicht. Daarna bedacht ik me, dat het misschien niet zo’n slimme zet van mij was geweest. Ik zou nu 2 uur moeten lopen om thuis te komen. Dat zou een lange tocht worden. Niet snel na mijn conclusie hoorde ik luid geronk achter me. Ik hoefde me niet eens om te draaien om te weten wie dat was. Toch keek ik achter me, en zag dat niet Itachi, maar iemand uit een klas hoger dan mij daar stond, met zijn brommer.
‘Moet je een lift.’ Mompelde hij.
‘nee bedankt. Ik loop wel.’ Antwoordde ik.
‘het is nog 2 uur lopen…’ Zei hij droog. Alsof ik dat zelf niet wist.
‘…naar mijn huis. Ik moet naar tante toe.’ Zei ik.
‘waar kom je vandaan dan?’
‘van ehh.. wat vrienden.’
‘Vandaag was je nog op school. Je bent het 1e lesuur ziek naar huis gegaan. Buiten werd je opgewacht door een vent met een oranje masker en een zwarte cape. Op die cape zaten rode wolken. Hij sprong onmenselijk hoog over de daken terug, met jou op zijn rug. Gin, wat is er aan de hand.’ Ik verbaasde me dat hij dit had gezien.
‘ik heb een raar idee over jou. Ik weet niet wat je allemaal uitspookt, maar ik weet wel zeker dat mam dit niet leuk vind.’ Zei hij. Mijn broer.
‘Kaemon. Ik…’ begon ik hoofdschuddend.
‘Gin. Jij moet me eens uitleggen wat er aan de hand is!’ riep hij. ‘wie is die man met dat witte haar die zo boos tegen jou deed? Waarom heeft hij hetzelfde pak als dat masker persoon? Gin, leg het uit?’
‘is dat alles wat je weet?’ vroeg ik rustig. Mijn paniekerige broer antwoorde met een wenkbrauw vragend omhoog.
‘denk je nou echt dat ik zo tekeer zou gaan als ik alleen de dingen van vandaag had opgemerkt? Gin. Ik zie al sinds papa weg is dat jij veel meer weg bent. Je word veel agressiever, en bent vaak uitgeput als je thuis komt! Je zegt vaak op het laatste moment dat je logeert bij iemand, maar als ik dat persoon bel, weet hij of zei van niks.’