We'll be far away

Ik slaak een diepe zucht. Het is nu al Zaterdag, de tijd is veel te snel voorbij gegaan als je het mij vraagt. Ik kijk ons huis rond. Het is nu helemaal kaal en leeg, al het behang is er af, en alle verhuisdozen zijn al weggebracht. Die worden met een apart vliegtuig naar Canada gebracht. Het kost mijn ouders al hun spaargeld om dit te doen, ik snap niet waarom ze het dan doen. Als het mij al mijn geld zou kosten zou ik het echt niet doen. Ik hou liever iets apart voor het geval er een noodgeval is, maarja... Ouders blijven ouders, en ouders zijn nou eenmaal eigenwijs. Dat ouders dat over de jeugd van tegenwoordig zeggen, snap ik dus niet. Ik kijk naar mijn broer, hij staat naast me. Ik durf hem bijna niet aan te kijken, bang voor zijn emoties. Als ik zou zien dat hij aan het huilen was, zou ik mezelf ook niet meer in kunnen houden. Maar hij huilt niet, het lijkt wel alsof hij boos is. Hij kijkt voor zich uit, recht voor zich uit. Met een koude blik. Ik hoor getoeter, mijn ouders zijn uit hun werk gekomen en komen ons nu ophalen om te vertrekken. Ik pak mijn roze koffer op wieltjes en laat hem achter me aan rollen. Nog een keer draai ik me om, ik voel weer een traan over mijn wang rollen. 'Dag huis, ik zal je missen' zeg ik huilend. Buiten staat Noa. Ik voel haar armen om me heen, en ze laat me niet meer los. 'Noa ik moet gaan...' zeg ik terwijl ik zie dat mijn ouders ongeduldig beginnen te worden en ze nog een keer willen toeteren. 'Ik zal je zo missen...' zegt ze zachtjes. Aan haar trillerige stem kan ik horen dat ze moet huilen. 'Ik jou ook.' zeg ik waarna ik weer tranen over mijn wangen heen voel rollen. 'Maar we houden contact, via hyves, email of facebook, ik zal je nooit vergeten. En in de vakanties komen we elkaar opzoeken...' zeg ik terwijl ik haar probeer op te vrolijken. Ik zie dat het een beetje helpt als ik zeg dat we elkaar in de vakanties op zullen zoeken. Ik zelf vind het ook een fijn idee, zo weet je in ieder geval dat je elkaar nog eens zult zien. Ik leg mijn koffer in de achterbak en ga op de achterbank zitten, naast Jesse. Ik draai mijn raampje open en hang naar buiten. Een zacht gebrom begint, en langzaam komen we in beweging. 'Doei Noa!! Ik zal je nooit vergeten!' roep ik huilend terwijl we steeds verder wegrijden. 'Ik jou ook niet Kate!!' roept ze nog achter de auto aan. 'Doeeei!' roep ik huilend, maar ik betwijfel of ze het nog hoort. De hel is nu begonnen, ik ga naar Canada...