I miss you so much... What the fuuuuudge x']

Pfff! Weer naar school! dacht ik en sloeg mijn wekker uit.
Na een halfuur ging ik met tegenzin weg met een loodzware tas.
Ik had reuze zin in mijn nieuwe klas (ahum ahum… sarcasme heerst).
Ik ging naast Iris zitten en keek naar de voorkant van mijn Engelse boek; een foto van Nick en mij in het parkje.
Ik draaide meteen mijn boek om maar daar was ook een foto van; Nick, Joe, Kevin, Danielle, Lenneke en mij bij de privé-jet.
De eerste paar dagen gingen langzaam voorbij.

Op donderdagmiddag kwam ik thuis en bad in stilte of ik gewoon met rust kon worden gelaten en of ik nooit meer naar school zou hoeven…
Maar die wens kwam jammer genoeg niet uit.
‘’Heb jij nou een vriendje?’’ vroeg Mandy die voor me in de les Duits zat.
‘’Nee…’’ zei ik zacht.
‘’Waarom heb je dan die ketting om?’’ vroeg Sharon die naast Mandy zat.
‘’O gewoon…’’ zei ik en klemde mijn hand er weer omheen.
‘’En die andere ketting?’’ vroeg Sharon en pakte de –heilige- ketting vast en las de tekst.
Ik pakte hem weer terug en klemde hem weer in mijn hand.
‘’Even opletten dames! Dit is jullie laatste waarschuwing!’’ zei Noordegraaf.
Noordegraaf was een lelijk, dun ding met enorme uitgroei en dood haar.
Ze droeg veel te wijde kleding waardoor ze nog dunner leek.
Iedereen had een hekel aan haar.
‘’Mag ik je boek lenen? Ik ben die van mij vergeten…’’ vroeg Sharon zacht.
‘’Tuurlijk!’’ zei ik en gaf mijn boek.
Toen de vijftig minuten EINDELIJK voorbij waren gekropen, ging de bel.
Toen Sharon mijn boek terug gaf, keek ze naar de foto op de kaft.
‘’Dat is toch Nick Jonas? Van de Jonas Brothers? Heb je ze ontmoet?’’ vroeg ze opgewonden.
‘’Ja, ja en ja…’’ zei ik zacht.
‘’Jullie keken elkaar wel erg verliefd aan… Hebben jullie iets?’’ zei Mandy en keek naar de foto.
Ik keek naar de foto: het was op het strand waar ik de ketting had gekregen en waar hij het liedje voor me had gespeeld.
Fijn! Nu had ik dat liedje weer in mijn hoofd! En bedankt!
‘’Nee, niet meer…’’ zei ik zacht.
‘’O, sorry! We zullen het er niet meer over hebben…’’ zei ze meteen.
‘’Het maakt niet uit! Jullie wisten het toch ook niet…’’ zei ik schouderophalend.
Eindelijk de laatste les! dacht ik.
We waren gelukkig al vroeg uit want het was heerlijk weer.
Ik keek voor de honderdduizenste keer op de klok, hoe lang ik er ook naar keek de tijd ging er niet sneller op.
Nog 5 minuten! Kom op je kan het! dacht ik tegen de klok.
Op dat moment werd er op de deur geklopt.
Ik staarde naar buiten en hoorde mensen in de klas fluisteren.
Ik hoorde dé bekende, mooie stem.
Fijn! Nu hoorde ik ook nog zijn stem in mijn hoofd!
‘’Demi!’’ zei Iris die naast me zat en gaf een por in mijn zij.
Ik draaide mijn hoofd en daar zag ik hem staan; in de deuropening.
‘’Ik wilde net het huiswerk opschrijven dus je mag alvast gaan als je wilt…’’ zei de docent.
‘’Dank u.’’ zei ik en liep de klas uit.


...

(Lullig als ik nu stop hea? )