58. *Droom*

Ik was nergens. Letterlijk. Er kwam nergens licht vandaan. ' Waar ben ik?' vroeg ik hardop. Het geluid droeg ver weg. 'Waag eens een gokje,'zei een stem. 'Ik gok op ner...' Ik draaide me om en schrok me dood. 'Jij. Bent. Dood,'gilde ik keihard tegen Fabian. Ik keek recht in het gezicht van mijn ex-verloofde. 'Zou je denken meid?' Hij stond opeens achter me en voor ik me kon omdraaien had hij me hardhandig op de grond gegooid. Nou ja, grond. Ik lag op mijn buik en het deed pijn. 'Jij weet niet wat je iedereen hebt aangedaan,'zei hij woedend. 'Ik geloof van wel, ik heb het namelijk nog een keer gedaan,'zei ik droog terwijl ik op mijn rug rolde. 'Egoïst,'schreeuwde Fabian. Het deed me niks. Ik heb nooit van hem of mijn ouders gehouden. De enige van wie ik echt hou zijn Seth en Hope. 'Maar maak je geen zorgen. Je lieve dochter zal het weel begrijpen.'Het leek wel alsof ik een hartaanval kreeg. 'Blijf bij Hope uit de buurt!'schreeuwde ik. Fabian gaf me nog een duw. 'Ik zou maar waakzaam blijven als ik jouw was...'

Ik schrok wakker. Elke vezel van mijn lichaam schreeuwde dat ik niet had gedroomd. Ik rende naar Hope's kamer om er zeker van te zijn dat er niks was gebeurd.