Hold him
Ik ben weer nieuw verhaal begonnen als jullie willen lezen graag!
Sarah mijn zus is 19 jaar als er bij haar longkanker geconstateerd word. Haar hele wereld stort in maar ook die van mij en van haar vriend. Want hoe ga je om met een ongeneeslijk zieke en hoe krijg je daarna je eigen leven weer op de rails?
Sarah mijn zus is 19 jaar als er bij haar longkanker geconstateerd word. Haar hele wereld stort in maar ook die van mij en van haar vriend. Want hoe ga je om met een ongeneeslijk zieke en hoe krijg je daarna je eigen leven weer op de rails?
Haar ademhaling gaat langzaam en op haar kale hoofd zijn bloed uitstortingen te zien en haar gezicht is spierwit en haar handen voelen koud aan. Heel de familie staat om het bed heen Ik en Gregory haar vriend hebben allebei een hand vast en we huilen geruisloos. Want het leven van mijn geliefde zusje zal over een paar tellen voor bij zijn.
Bevat Gregory van der wiel als hoofdpersoon.
http://www.quizlet.nl/stories/53305/will-i-ever-find-new-love/
Ibrahim
Met Dilylah in mijn armen had ik heel de nacht naar mijn zoontje gekeken. Nu zat ik met Noah en Dilylah beneden te eten. Ze mocht naar huis maar ze wilde niet. Toen we klaar waren liepen we weer naar boven en namen plaats om de couveuse. `Hoe laat komt je moeder?` vroeg Noah. `Shit No ik moet altijd mijn moeder ophalen van het vliegtuig en ze heeft nog niet gebeld.` `Misschien komt ze met de taxi?` terwijl ze dat zij zag ik in de verte mijn moeder aan komen lopen. Ik stond op en liep op haar af beet keihard op mijn lippen om niet weer te gaan huilen want dat had ik de afgelopen dag en nacht al heel veel gedaan. Ze knuffelde me stevig en hoewel ik al lang en breed volwassen was voelde ik me altijd weer een kind als mijn moeder er was. `Kom kijk dit is Dilylah` en Noah gaf haar snel een kus op haar wang en mijn moeder naar haar kleindochter over. `Aah wat is ze mooi` fluisterde ze ontroerd. Ik glimlachte trots `Kom we lopen gelijk even naar Steven dan` `Aah wat een mooi mannetje hij lijkt op jou toen je net geboren was jij was ook zo klein, alleen was jij wel gezond` zij ze er achter aan. `Mag je hem niet vasthouden?` en ze keek ons vragend aan. Noah beet op haar lip en ik sloeg mijn arm om haar heen. `Nee we hebben hem nog niet vast mogen houden voor de bacteriën` zij ze huilend. Verdrietig keken we naar hem tot dat de dokter binnen kwam. `Menner Mevrouw afellay` en hij knikte ons toe `Kunnen we even wat bespreken?` `Ja is goed het kan wel hier dit is mijn moeder` hij knikte en nam plaats tegenover ons. `We gaan u zoontje vandaag van de beademing halen, hij krijgt wel zuurstof toegediend maar wij denken dat hij het aankan. En jullie mogen je kindje vast houden als je van die pakken aan trekt` De dokter was nog maar net uitgesproken of Noah sprong al op om een pak aan te trekken. Een verpleegster hielp haar en maakte de couveuse open. Met tranen in haar ogen tilde ze het kleine mannetje op en ging naast me zitten. Ook ik had ondertussen een pak aan dus streelde ik met mijn handschoen vinger over zijn kleine hoofdje. Mijn moeder pakte haar foto toestel en maakte foto's van dit mooie moment.
`Ik denk dat het goed komt` mompelde ik.
Met Dilylah in mijn armen had ik heel de nacht naar mijn zoontje gekeken. Nu zat ik met Noah en Dilylah beneden te eten. Ze mocht naar huis maar ze wilde niet. Toen we klaar waren liepen we weer naar boven en namen plaats om de couveuse. `Hoe laat komt je moeder?` vroeg Noah. `Shit No ik moet altijd mijn moeder ophalen van het vliegtuig en ze heeft nog niet gebeld.` `Misschien komt ze met de taxi?` terwijl ze dat zij zag ik in de verte mijn moeder aan komen lopen. Ik stond op en liep op haar af beet keihard op mijn lippen om niet weer te gaan huilen want dat had ik de afgelopen dag en nacht al heel veel gedaan. Ze knuffelde me stevig en hoewel ik al lang en breed volwassen was voelde ik me altijd weer een kind als mijn moeder er was. `Kom kijk dit is Dilylah` en Noah gaf haar snel een kus op haar wang en mijn moeder naar haar kleindochter over. `Aah wat is ze mooi` fluisterde ze ontroerd. Ik glimlachte trots `Kom we lopen gelijk even naar Steven dan` `Aah wat een mooi mannetje hij lijkt op jou toen je net geboren was jij was ook zo klein, alleen was jij wel gezond` zij ze er achter aan. `Mag je hem niet vasthouden?` en ze keek ons vragend aan. Noah beet op haar lip en ik sloeg mijn arm om haar heen. `Nee we hebben hem nog niet vast mogen houden voor de bacteriën` zij ze huilend. Verdrietig keken we naar hem tot dat de dokter binnen kwam. `Menner Mevrouw afellay` en hij knikte ons toe `Kunnen we even wat bespreken?` `Ja is goed het kan wel hier dit is mijn moeder` hij knikte en nam plaats tegenover ons. `We gaan u zoontje vandaag van de beademing halen, hij krijgt wel zuurstof toegediend maar wij denken dat hij het aankan. En jullie mogen je kindje vast houden als je van die pakken aan trekt` De dokter was nog maar net uitgesproken of Noah sprong al op om een pak aan te trekken. Een verpleegster hielp haar en maakte de couveuse open. Met tranen in haar ogen tilde ze het kleine mannetje op en ging naast me zitten. Ook ik had ondertussen een pak aan dus streelde ik met mijn handschoen vinger over zijn kleine hoofdje. Mijn moeder pakte haar foto toestel en maakte foto's van dit mooie moment.
`Ik denk dat het goed komt` mompelde ik.
Reageer (3)
Awhh wat lieff:9~
1 decennium geledenSnel verder<33
xoxo
ik vind dit echt zo lief en zielig en zooo mooi geschreven!
1 decennium geledensnel verder!
xxx,
zo lief!
1 decennium geledensnel verder please.