W10

“Ik heb de indruk dat Stella nogal blij is”, lachte Vanessa. “Als zelfs kleren niet zo belangrijk zijn …”
“Tja, ze is nogal geobsedeerd van kleren hé”, grijnsde Bloom.
“Dat weten we”, zei Mike droog. “Heb je haar koffers wel gezien toen ze hier aankwam?”
“Zeker”, glimlachte Bloom. “Maar haar ouders zijn weer samen, en dat vindt ze heel wat belangrijker.”
“Dat kan ik aannemen”, knikte Vanessa. “Ouders zijn iets heel belangrijk.”
“Wil je soms horen dat jullie ook belangrijk zijn?”, plaagde Bloom.
“Jazeker”, kaatste Vanessa lachend terug.
“Goed dan, goed dan, jullie zijn belangrijk, nu tevreden?”, vroeg Bloom plagerig.
“Oef, eindelijk beseft ze het”, pestte Mike. Bloom sprong op hem af en duwde hem in de zetel.
“Nou je zin?”, vroeg ze, gemaakt kwaad.
“Ja, ja, al goed”, zuchtte Mike, gespeeld geïrriteerd.
“Oef, dan kan ik eindelijk mijn koffers gaan uitpakken. Mijn kleren stikken bijna”, zei Bloom, en liep lachend naar haar kamer.

De rest van de week genoot Bloom van Gardenia, het dorp waar ze was opgegroeid, maar dat desondanks niet het hare was. Als ze door Gardenia liep voelde het nog steeds vreemd aan dat ze een fee was. Een machtige fee. En een machtige prinses in de magische wereld. Over een paar jaar zou ze heersen over twee rijken, Domino en Eraklyon, met haar liefste Sky aan haar zijde. Ze vroeg zich af hoe ze dat zouden regelen, Domino en Eraklyon lagen een heel eind uit elkaar, in verschillende magische dimensies.

Bloom ging ook een keertje bij Roxy’s vader op bezoek. Roxy zelf was daar enkel nog in de weekends. Meestal was ze bij haar moeder, Morgana, de koningin van de feeën.
“Weet je, Bloom, ik hou ontzettend veel van Morgana. We hebben opnieuw geprobeerd, maar het ging gewoon niet. Hoewel feeën hier nu wel bekend zijn, kunnen de meeste mensen nog steeds moeilijk met de magische wereld om. Het is een te grote verandering. Het lukt me gewoon niet, de echtgenoot van de koningin zijn.”
“Dat begrijp ik”, glimlachte Bloom. “Ik had het ook moeilijk in het begin.”
“Ik begrijp niet hoe Roxy het zo makkelijk aanneemt. Wist je dat ze nu ook naar die feeënschool zal gaan?”
“Tja, Roxy wist eigenlijk al wel een deel, ze kon al met dieren praten, en ze droomde al van haar moeder. Maar in het begin was het ook een schok voor haar.”
“Ik ben zo bang dat ze zich nu gewoon sterk probeert te houden. Ik bedoel, ze is plots in een prinses verandert.”
“Dat komt wel goed”, glimlachte Bloom. “En weet je, de meiden en ik gaan ook terug naar Alfea, dus zullen we haar wel eens tegenkomen.”
“Werkelijk? Zouden jullie een oogje in het zeil kunnen houden? Ik maak me zo’n zorgen.”
“Dat is nergens voor nodig”, glimlachte Bloom. “Maar als het je geruststelt hou ik haar wel in de gaten.”
“Bedankt.”
“Geen probleem.”
“Weet je, ik mis haar zo, en volgend jaar zie ik haar nog minder.”
“Dat went wel. Je kan altijd met Mike en Vanessa gaan praten, die hadden het in het begin ook zwaar. Maar ik weet zeker dat Roxy zich thuis zal voelen op Alfea.”
“Bedankt Bloom”, zuchtte hij.
“Graag gedaan. Maar nu moet ik door. Ik heb Mike en Vanessa op tijd thuis te zijn voor het eten.”
“Oké, tot nog eens.”