Why do they hate me?

Het voelt alsof de hele wereld in stort. Waarom moesten mijn ouders dit nou weer verzinnen? Ik hoefde niet na te blijven dankzij mijn moeder, maar misschien had ik dat wel liever gewild. Ik zit nu naast mijn broer op de bank. Hij staart voor zich uit. Jesse heet hij, hij is een jaar ouder dan mij, ik ben 16 en hij is 17, we kunnen het erg goed met elkaar vinden. We zijn een soort vrienden voor elkaar, en nu ook de enige vrienden die we in de buurt hebben voorlopig. Ik voel weer een traan over mijn wang rollen. We gaan verhuizen, en niet zomaar verhuizen. Nee, we gaan naar Canada, Shawville om precies te zijn. Niet eens een grote bekende stad waar ik beroemd kan worden ofzoo, nee Shawville. Wie heeft daar nou wel eens van gehoord? Nou ik niet... We verhuizen volgende week al, dat is ook een van de stomme dingen. Mijn ouders zijn altijd heel erg snel met dingen regelen, nu kan ik niet eens meer nog een keer met mijn vriendinnen naar de bioscoop ofzo om afscheid te nemen, omdat ik nu van mijn ouders vooral bezig moet zijn met mijn spullen in pakken. 'Gaan... gaan we echt weg?' ik krijg het er niet in een vloeiende zin uit. 'Ja liefje, het is voor je vaders werk, hij is door het bedrijf doorgestuurd, omdat ze hier niks meer voor hem te doen hebben. Hij is een goede werknemer en wordt nu een onderbaas in een deel van het bedrijf in Canada. 'Kan ik niet hier blijven samen met Jesse, we kunnen heel goed voor ons zelf zorgen..?' probeer ik nog hoopvol. Het is wel waar, Jesse en ik doen bijna al het huishouden bij ons thuis. Onze ouders zijn veel op het werk, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. Eigenlijk zijn we bijna alleen maar alleen thuis, behalve nu dan. En in de weekenden zijn ze thuis als ze niet extra werk moeten doen.
Ik kijk naar mijn mobiel, het is nu Maandag. Zaterdag vertrekken we, eerst zeiden ze een week, dus dacht ik dat het Maandag zou zijn. Maar nee, mijn ouders moeten zich weer eens niet aan de afspraken houden, of in ieder geval aan het gene wat ze gezegd hebben. Ik druk het nummer van mijn beste vriendin in. 'Met Noa' hoor ik aan de andere kant van de telefoon. 'Noa... ik ga verhuizen...' zeg ik met een erg trillerige stem. 'Kate, dat meen je niet, waar heen?' vraagt ze geschrokken. 'Wat is er?' hoor ik Thomas op de achtergrond zeggen. Thomas is het vriendje van Noa, en een van mijn beste vrienden. 'Naar Canada!' zeg ik en meteen daarna voel ik de tranen weer over mijn wangen stromen. 'Kate, ik kom naar je toe.' zegt ze met trillerige stem. Zij moet ook huilen, ik kan het haar niet aan doen. Ze heeft zo veel meegemaakt. Ik heb het helemaal met haar meegeleefd. En nu gaan we duizenden kilometers uit elkaar wonen....