Sad Nick :'c

Ik dacht terug aan het gesprek van gisteren, ik moest Taylor bellen!
Ik kon niet wachten dus ik besloot om nu te bellen (dan hoefde Nick zich geen zorgen te maken).
‘’Taylor?’’
‘’Hi Taylor, Sorry that I call in the middle of the night… This is Demi…’’
‘’O hi! It doesn’t matter…’’
‘’Joe said I had to call you… what’s wrong?’’
‘’Nothing! But I’ve great news! Kevin said you want to be an actrice… So I asked some guys… and you can do an audition!’’
‘’No way! Thank you, thank you, thank you!!!!’’ zei ik blij. ‘’But… I’m in the Netherlands…’’
‘’Yeah, I know… That’s why I planned it in your vacation! In Autumn you can come! You can stay at my house if you want…’’
‘’O my Gosh! Thank you so much! It’s s…’’
‘’Who are you talking to?’’ vroeg opeens een stem achter me.
‘’Uhm… Can I call you back later? Bye! Thanks again!’’ ik wachtte niet op antwoord en drukte hem weg.
‘’Taylor said I could come for an audition for a movie!’’ zei ik en omhelsde hem.
‘’Wow, that’s great!’’ zei hij, hij probeerde overtuigd te klinken maar ik hoorde in zijn stem dat hij het niet zo leuk vond.
‘’What’s wrong?’’ vroeg ik en keek hem aan.
‘’I don’t know… It’s just… No never mind…’’ zei hij zacht.
‘’You know you can tell me everything…’’
‘’I know… But it isn’t important…’’
‘’’It bothers you so it’s important to me!’’
‘’I just don’t wanna loose you…’’ zei hij heel zacht en ontweek mijn blik door zijn gezicht af te weren.
‘’What? I don’t know what you mean…’’ zei ik verward en probeerde hem aan te kijken maar hij bewoog zijn gezicht elke keer precies zo dat ik het niet kon zien.
‘’You really like Taylor… And I know he likes you too… So’’
Oké! Nu moest ik hem echt onderbreken want ik wist niet meer hoeveel ik nog aan kon horen.
‘’Yeah, I like him… But not as my boyfriend! He’s just a friend! I’ll never cheat on you… You should have known that!’’
‘’I’m sorry! I have to go…’’ zei hij en liep weg.
Ik keek hoe hij de gang uitliep en was te verbaasd om te bewegen.
Toen ik na een minuut bij was gekomen liep ik naar Joe om te vragen of hij hier meer van wist.
‘’Joe? What’s wrong with Nick? He left…’’ zei ik gefrustreerd en kwam bij hem op bed zitten.
‘’Why? What happened?’’
‘’I called Taylor, who said I could do an audition for a movie… But Nick was sad about it or something… It was really confusing… What did I do wrong?’’
‘’You didn’t do anything wrong!’’ zei hij en sloeg een arm om me heen.
‘’Why walked he away then?’’
‘’We once had a friend who stole Nick’s girlfriend… And he doesn’t want to loose you…’’
‘’But… But… I’m never going to cheat on him!’’ zei ik.
‘’I know, but he’s just a bit afraid of loosing you…’’ zei hij en aaide over mijn haar.
‘’What do I have to do now?’’
‘’I think you should talk to him…’’
‘’Thanks! You’re so sweet! But I should go now…’’ zei ik en sloeg mijn armen kort om zijn nek.
‘’Good luck!’’ zei hij toen ik de deur uitliep.
‘’Thanks…’’ mompelde ik.
Ik liep; om het gebouw, in alle winkels, weer terug naar het ziekenhuis, toen naar het metrostation, toen weer terug naar het winkelcentrum en toen naar het parkje.
Ik liep heel het parkje door maar zag hem hier ook niet.
Ik besloot om Joe te bellen.
‘’Hi…’’ zei ik gefrustreerd. ‘’I can’t find him! I’m worried…’’
‘’Hey…’’ hoorde ik een stem zacht en onzeker achter me zeggen.
Ik draaide me om en zag Nick met dikke, rode ogen staan.
Ik vloog hem om zijn nek met mijn telefoon nog in mijn hand.
Hij knuffelde me niet terug, hij bleef gewoon helemaal stilstaan, ik had het gevoel dat ik een robot omhelsde.
‘’Hello? Hello! Are you there? Did you found him?’’ hoorde ik Joe aan de telefoon vragen.
Ik liet Nick los en begon weer aan de telefoon te praten:
‘’Yeah… I think I found him… Gotta go!’’
‘’Bye…’’ hoorde ik Joe nog net zeggen voor ik hem wegdrukte.
Ik keek Nick weer aan en zag aan de ernstige blik dat het niet goed met hem ging.
‘’Can we take a walk?’’ vroeg hij zacht terwijl hij me niet aan keek maar recht voor zich uitstaarde en al begon te lopen voor ik antwoord kon geven.
‘’Sure…’’ mompelde ik (meer tegen mezelf).
Hij liep een stukje en ging toen bij de sloot zitten.
Ik liep wat langzamer dan hem want ik durfde niet naast hem te lopen want ik wilde zijn gezichtsuitdrukking niet zien.
Ik wilde niet zien hoeveel verdriet hij heeft en ik wilde het al helemaal niet zien als het mijn schuld was!
Ik ging naast hem en toen ik de moed had verzameld begon ik te praten:
‘’I… I’m sorry…’’ zei ik heel zacht, in de hoop dat hij het niet hoorde.
Op dat moment keek hij me aan en zag ik zijn dikke, rode ogen weer.
Mijn adem stokte bij dit beeld wat me voorlopig wel achterna zou zitten.
‘’No I’m sorry… I shouldn’t bother you with this… It’s my problem…’’ zei hij zacht en schraapte zijn keel.
‘’You should have told me what was wrong…’’
‘’But it’s not your problem… It’s nothing…’’
‘’You call this nothing?!’’ zei ik en veegde een paar druppels van zijn wang.
Hij bleef stil en staarde voor zich uit.
‘’Why were you upset when Taylor called?’’ ging ik verder toen hij niks zei.
‘’Once… I had a friend…’’
‘’You don’t have to tell it, Joe already told it… But why would you think that would happen to me and Taylor?’’
‘’I don’t know, it’s just hard for me… Because I don’t wanna loose you and… It’s already hard enough to go back to America…’’
‘’You know I’ll miss you too, but we knew you had to go back…’’
‘’Yeah… I know… Why do you live at the other side of the world weird girl?!’’ vroeg hij en begon toen te glimlachen.
‘’I don’t know… maybe if you kidnap me… I can stay in America…’’ zei ik lachend en omhelsde hem omdat hij weer zijn oude, vertrouwde zelf was.
Hij knuffelde me nu wel terug en keek me daarna lang aan in mijn ogen.
Zijn gezicht kwam langzaam steeds dichterbij de mijne, hij was zo dichtbij dat ik zijn koele adem op mijn lippen en wangen voelde.
Hij kwam nog iets dichterbij en zijn lippen raakten de mijne zacht.
Ik weet niet hoe lang de kus duurde want ik was totaal van de wereld.
Toen zijn lippen zich van de mijne haalden deed ik mijn ogen open en keek naar zijn glimlach.
‘’We have to take a picture so we can never forget this special moment!’’ zei hij en pakte zijn telefoon.
Nadat we wat foto’s hadden gemaakt besloten we dat we terug moesten gaan:
‘’Shall we go to Joe? Maybe he’s lonely… And we have a surprise for you and Lenneke! So let’s hope Joe can come with us!’’
‘’Shall I call Lenneke?’’ vroeg ik.
‘’Maybe she already is with Joe…’’
We liepen hand in hand terug naar het ziekenhuis, toen we bij de kamer van Joe kwamen hoorden we meisjesstemmen.
We liepen verbaasd naar binnen en zagen een paar meisjes bij Joe staan.
‘’HELP ME!!!’’ zei Joe geluidsloos.
Normaal zou ik in de lach schieten maar toen ik het meisje zag van gisteravond bleef ik stokstijfstil staan.
Ze keek me boos aan.
Ik keek naar haar arm die in het gips zat.
‘’Jammer! Ik dacht dat ze je misschien wel gedumpt hadden omdat je zo agressief was…’’ zei ze schouderophalend en zuchtte er overdreven bij terwijl ze haar arm ondersteunde met haar andere.
‘’Je weet dat het niet expres was’’ zei ik zacht.
‘’Maar dat weet de pers niet!’’
‘’Heb je? Wat! Eruit! Nu!’’ snauwde ik boos.
Ik duwde haar de kamer uit en deed hem op slot.
Nu stonden er nog 3 meisjes.
‘’Kunnen jullie alsjeblieft weggaan? We willen even een privégesprek voeren…’’ vroeg ik aardig.
Deze meisjes deden niet moeilijk, maar wilden eerst met Nick en Joe op de foto.
‘’How long were they here?’’ vroeg ik verbaasd aan Joe toen ze weg waren.
‘’That doesn’t matter… What did the girl with the broken arm say?’’ vroeg hij verbaasd.
‘’She told the press I pushed her and that she broke her arm or something…’’ zei ik boos en plofte op bed neer.
‘’It’s alright! We’ll figure something out…!’’ zei Nick, kwam naast me zitten en gaf me een korte kus.
‘’Did I mis something?’’ vroeg Joe grijnzend maar hij was duidelijk verbaasd.
‘’No’’ zei ik grijnzend terwijl ik hem een knipoog gaf.
Er werd op de deur geklopt.
‘’Kan ik binnenkomen?’’ hoorde ik een mannenstem vragen.
Ik deed de deur open en zag dat het een dokter was.
‘’En? Kan hij al weg?’’ vroeg ik nieuwsgierig.
‘’Ja, zijn been zit al in het gips en als het er over 6 weken word afgehaald komt alles goed.’’
‘’Hij moet ook optreden, wat kan hij wel en wat kan hij niet doen?’’
‘’Hij kan alles doen wat hij wilt.’’
‘’Dank u wel dokter…’’ zei ik en gaf hem een hand.
‘’Joe, we can finally go!’’ zei ik blij toen de dokter weg was.
‘’Lets go!!! It was so boring!’’ schreeuwde Joe opgelucht.
Joe kleedde zich om terwijl ik naar Lenneke belde.
Ze was toevallig al onderweg en was er al na een paar minuten.
We gingen in mijn ouders auto naar hun hotel in Rotterdam.
Ik zat weer naast Nick, ik leerde hem schakelen en hij had het na een tijdje al door.
Toen we uit de auto stapten kwam er een vlaag paparazzi op ons af.
Ze gingen om ons heen staan.

...