Mia's secret

Ik schuif de laatste scherven op het blik met de stoffer en loop naar de huiskamer. Ik ga naast Mia op de bank zitten.
"Misschien kan ik hem maken."zeg ik en pak een scherf vast.
"Nee ,het is een traan van de maan die kan je niet maken."mompeld Mia.
Ik doe net of ik het niet hoor en mompel een spreuk. De scherf licht op en Mia kijkt verbaast naar de scherven die omhoog vliegen. Lichtflitsen en vonken vliegen door de lucht.
"Ben je gek geworden. Stop het."gilt Mia angstig.
"Oké."zeg ik boos en laat de scherf los.
Mia zucht opgelucht en ik kijk haar vragend aan.
"Sinds wanneer ben je bang voor toveren."vraag ik en kijk haar raar aan.
"Ik ben niet bang voor jou toverkunsten. Ik ben bang voor... iets anders."vertelt Mia en ontwijkt mijn blik.

"In het begin van het leven was er een vrouw genaamdt Luna. Luna had nog nooit liefde gevoelt. Hij keek naar moeders die met tranen in hun ogen hun kinderen gedag zwaaide. Ze schudde dan haar hoofd en liep weer verder. Ze zag hoe een man zijn vrouw omhelsde en verder liepen. ze sloeg dan haar armen om haar heen en wou dat zij dat was. Elke avond bidde ze voor liefde ,maar het werdt nooit beantwoordt. Toen op een dag Luna naar de put liep om water te halen. Plots voelt ze een hand op haar schouder en wanneer ze zich omdraait kijkt ze in twee prachtig dromerige ogen. Luna ging trouwen met de man. Maar hij werdt ouder en ging dood. Luna huilde tranen en besloot om de wereld ook vaarwel te zeggen. Die nacht was ze naar de put gelopen waar ze de man had ontmoet. Maar wanneer ze zich probeerde te verdrinken wordt ze tegen gehouden."Ik heb je liefde laten voelen en dit is je dank."riep een stem op een spottende toon en er wordt een gedaante zichtbaar aan de andere kant van de put."Ik kan niet leven zonder hem."riep de vrouw en tranen diggelen over haar wangen."Zou je alles voor hem willen doen ?"vroeg de stem."Ja ,alles."riep de vrouw."Zelfs elke avond blijven waken totdat de zon weer opkomt ?"vroeg de stem."Ja ,alles"riep de vrouw weer en ze voelt een hand op haar schouder. Wanneer ze zich omdraait kijkt ze recht in twee prachtige ogen. Ze omhelst de man en liep samen met hem weg."Vergeet de afspraak niet."riep de gedaante en verdwijnt dan in de mist. Wanneer de nacht weer valt liep ze zoals afgesproken naar de put en wacht daar totdat de zon weer opkwam. Dit deedt ze weken totdat ze een keer bij het wachten op de zon in slaap viel. Wanneer ze wakker wordt is alles nog donker om haar heen."Jij hebt je niet aan de afspraak gehouden."riep een stem uit de duisternis."Nee ,ik... IK"stotterde Luna."Je bent in slaap gevallen en de duisternis ,die je moest tegen houden heeft de wereld overspoeldt."zei de stem en de gedaante wordt zichtbaar."Nee ,dit wou ik niet."gilde de vrouw paqniekerig."Goed dan deze keer vergeef ik je. Maar dan moet je elke nacht hier komen met een kind uit het dorp."zei de gedaante."Wat gebeurt er dan met ze ?"vroeg Luna."Dat zijn mijn zaken !"schreeuwde de gedaante."Goed dan."stemde Luna in en de duisternis verdween. Elke nacht lokte ze een kind naar de put en gaf het aan de gedaante. Elke nacht zag ze de angst van de kinderen en voelde de pijn in haar hart. Maar de verdwijningen werden opgemerkt en het werdt steeds lastiger om de kinderen mee te lokken. Totdat op een avond wanneer ze bijna bij de put was. Het kind ,dat ze meegenomen had ,haar beet en wegrende. En het laatste streepje zon verdween en de gedaante verscheen naast de put."Waar is het kind ?"vroeg de gedaante met een grijns."Heb je die niet ?"vroeg de gedaante en cirkelde rond Luna."Hij is weggerent."mompelde Luna."Dan had je hem kunnen stoppen."sisde de gedaante en de rook die met hem telkens verscheen hield Luna stevig in zijn greep."Maar nu je geen kind hebt om aan mij te geven."zei de gedaante en een grijns verscheen op zijn gezicht.
Een ijselijke gil maakte het hele dorp wakker. Het kind dat Luna ontvoert had keek om. En Roos de dochter van Luna pakte haar vader's hand vast en liep samen met hem en de rest van het dorp naar buiten. Het hele dorp keek naar de put en een vrouw pakt het kind die van de put vadaan was gerent vast. Rook en onheil kringelt omhoog van de put. Roos keek om haar heen ,maar zag nergens haar moeder. Ze keek omhoog en ziet allemaal twinkelde dingen in de lucht en een groot rond voorwerp staat midden tussen al die twinkelde dingen. Roos slikte even en wees dan omhoog."Mama ?"vroeg ze en haar vader keek omhoog. Wanneer de nacht valt en de twinkelde voorwerpen weer aan de hemel verschenen. Zag Roos een vrouw gehult in licht bij de put zitten. Roos rende naar buiten ,naar de vrouw."Mama ?"vroeg ze en ziet allemaal kinderen gehuld in licht om de vrouw heen zitten. Roos gaat bij de vrouw op de rand van de put zitten en de vrouw keek haar aan. Tranen kwamen in de ogen van de vrouw en begon wild te vertellen. Roos luisterde aandachtig en vertelde dat de volgende ochtend aan haar vader. Tot haar vaders verbazing gebeurde alles wat Roos vertelde echt. Roos trouwde weer met een jongen uit haar dorp en kregen twee kinderen. Deze trouwde weer op hun buurt en kregen allebei twee kinderen. Zo gaat dat al generaties lang en op de dag van vandaag leven er nog nakomenlingen van Roos."vertelt Mia en ik kijk haar met open mond aan.