12- Denali; een koel welkom

De Cullens POV

Carlisle zat aan het stuur, Jasper zat naast hem, Emmett achteraan. Alice had gezien dat -als ze snel vertrokken en de hele tijd snel doorreden- ze er eerder aankwamen omdat Felix aan de kant van de weg gestopt was voor het meisje. Carlisle voelde zich er niet goed bij, waarom zou Aro Felix, in de aanwezigheid van zijn "dochter" naar Denali sturen terwijl ze in Denali nog lang niet zouden vergeten wat ze allemaal misging in hun leven, door hen. Jasper had geprobeerd om Carlisle te kalmeren, maar dat had andere effecten. Zijn telefoon ging.
'Stop, Jasper. Als je Carlisle nog een beetje meer kalmeert, kom je te laat, en ik wil niet weten wat je dan kan aantreffen!' riep de stem van Alice door de telefoon. Het had genoeg effect op Carlisle, die nu weer over de 420 km/uur ging. 'Hoelang hebben we nog voor dat we te laat zijn, Alice?' vroeg hij. Het was even stil aan de andere kant van de lijn.'hmm, ze zijn net vertrokken, maar al een stuk dichterbij. Het speelt ons parten dat Ze aan hoge snelheden gewend is. Voor hen is het nog een uur of drie aan de snelheid die ze nu gaan. carlisle als je nog een beetje sneller rijdt, ga je het net voor hen halen, maar je zal het maar nipt halen! Sneller, voor de Denali's dingen doen die ze zich gaan beklagen!' Alice legde haar GSM niet af, Jasper ook niet. Het was veiliger om constant contact te hebben. Edward of Bella namen soms over als Alice haar dieper concentreerde. Emmett begon lastig te doen over het feit dat het zo lang duurde. Plots begon Alice weer te babbelen. 'Emmett, het is een goed idee, en waarschijnlijk ga je er zo sneller komen, als je niet hoefde te stoppen om je te laten uitstappen.' Emmett gromde zacht. 'Nee, door het raam springen remt ook af, en de deur uittrappen ook. Het zorgt ervoor dat jullie gaan crashen.' zei ze waarschuwend. Jasper keek naar de telefoon met een glazige blik. 'Heel snel dan, dat is het beste, maar je kan de lijn niet toeleggen. Elk moment kan het veranderen.' zei ze. Jasper stak zijn hand uit naar achteren. Mopperend gaf hij zijn telefoon af. Jaspers vingers vlogen over de toetsen, na twee keer te rinkelen, nam een mannenstem op. 'Ja, hallo Emmett. Alles kids?' vroeg de stem van Eleasar. 'Het is jasper, luister, zorg dat Kate en Tanya dit niet horen.' zei hij snel. er klonk wat lichte beweging op de achtergrond, maar toen werd het stil.
'Carmen en ik zijn alleen, uit het bereik van de dames. Wat is het probleem?' vroeg hij. Aan Jaspers stem hoorde hij dat het mis is.
'Jullie kunnen goed met woede beheersing om? Felix en een of andere meisje zijn onderweg naar jullie, wij ook. Emmett, Carlisle en ik toch. We weten niet zeker wat ze willen, maar volgens mij willen ze met jou spreken, Eleasar.' Het was even stil aan de andere kant. 'Sneller Carlisle, je hebt een uitgestreken weg voor je.' zei Edward door de andere telefoon. 'Wat is er dat jullie zo snel hierheen brengt?' vroeg Eleasar. 'Ik zei het je toch? We denken dat Kate en Tanya niet erg blij zullen zijn met bezoek dat hun zus in brand heeft gestoken. VOlgens Alice zullen we maar een beetje vroeger bij jullie zijn. Misschien is het beter dat jij en Carmen ze al tegemoet gaan.' zei Jasper. Zijn hoofd zat al vol met mogelijke dingen die konden gebeuren, en hoe die opgelost waren. 'ALleen maar Carmen en ik?' Jasper zuchtte in de Telefoon. 'De enige om het tegen op te nemen, is Felix, je moet hem er gewoon van weerhouden in de buurt van Kate en Tanya te blijven. ALs ze voor jou komen zouden ze vertrokken kunnen zijn voor de andere het merken. Please, Eleasar!' Een zucht van de andere kant. 'GOed, we gaan hen tegemoet, tot 55 km van ons huis, verder niet.'Carlisle knikte en dreef de snelheid op naar 650 km/h.


Elisabeth POV

BLijkbaar was ik in Felix' armen in slaap gevallen. Ik werd wakker in de auto, Felix vloog weer in een rotvaart over de weg. toen hij merkte dat ik wakker was, greep hij naar iets op de achterbank. een zak met vijf boterkoeken. 'Hoe veel denk je dat ik opkan?' vroeg ik. hij haalde zijn schouders op.'Ik zou het niet weten. de laatste keer dat ik normaal gegeten heb was in de 15e eeuw, hoe zou ik het moeten weten? ik heb dat nooit gegeten.' zei hij. Ik nam een hap van de eerste koek en Felix ging met zijn hand door mijn haar. Ik keek naar mijn haar in het spiegeltje. Nu zag het er helemaal niet meer uit. 'Perfect, waar was dat goed voor?' Felix keek me even aan. 'Ik heb het gevoel dat je niet echt goedgezind bent, kan dat? EN trouwens, ik vind je nieuwe kapsel je heel leuk staan.' zei hij lachend. ik duwde tegen zijn arm en hij weer expres hard uit waardoor ik bijna op zijn schoot lag. Hij grijnsde toen ik een beetje chocoladekoek van mijn wang probeerde te likken. 'Kom hier.' ik boog een beetje naar hem toe. Hij kuiste het af, maar ik bleef zo zitten. 'Aro.' Siste hij, maar ik wist dat hij aan het lachen was met mij. Ik haalde mijn schouders op. 'Best, jij doet met jou leven wat je wilt.' zei hij vlak voor hij me kuste. Daarna bleef het een hele tijd stil, tot Felix zei; 'Er is een ontvangstcomité voor ons.' Ik zag een man en vrouw staan, de vrouw zag er vriendelijk uit, de man stond er stroef bij. 'Eleasar, Carmen. Dat is tijden geleden.' zei Felix. De vrouw, Carmen, knikte even naar hem en staarde dan naar mij. Eleasar en Felix draaiden zich plots om naar dezelfde plek, want achter hen, op ongeveer 100 m stonden twee vrouwen en wat eerst leek op een 3de vrouw, maar eigenlijk een man was. toen ze dichter kwamen, merkte ik dat ze zeker niet vriendelijk keken. Eerder alsof ze het liefste mijn hoofd van mijn romp scheurden. Plots lag ik in Felix armen, en stapte hij achteruit om zijn rug niet naar de vrouwen te moeten toekeren...