56.

Ik was lichamelijk al 15 jaar oud, terwijl ik pas acht jaar was in werkelijkheid. Ik lag rillend in bed. Ik voelde me al een tijdje niet lekker, maar vannacht was het in één keer vijf keer zo erg geworden. Ik was misselijk, had koorts en kon geen hap eten binnen houden. 'Gaat het een beetje?'vroeg Collin lief. Ik schudde mijn hoofd. Ik durfde mijn mond niet open te doen, bang dat ik er weer iets uit zou gooien. Mama had Carlisle al gebeld. Toch duurde het nog tot minstens morgenavond tot ze hier zouden zijn. Ik probeerde te slapen, maar het leek alsof ik vanbinnen door elkaar werd gegooid. Ik pakte het glas water uit de vensterbank, maar liet het vallen. 'Shit,'mompelde ik. Ik liep voorzichtig naar beneden om een doekje te halen. 'Hey, ga weer naar boven jij,'zei mijn moeder. 'Ik wil naar buiten,'zei ik half boos. Ik werd helemaal gek in mijn kamer. 'Hey schatje, rustig,'zei Collin terwijl hij zijn armen om me heen sloeg. Ik schudde mijn hoofd. 'Ik wil gewoon even naar het strand,'zei ik met grote ogen tegen Collin. Werkte altijd. Behalve nu dus. 'Ga nu maar naar boven,'zei hij zachtjes. 'Normaal-super-lief-maar-nu-overbezorgd-vriendje zegt wat? Laat me nou gewoon, binnen blijven zitten zal me ook niet helpen. Ik wil naar het strand!'Ik begon nu zwaar geïrriteerd te raken. Ik liep boos naar buiten. Het was bewolkt, maar wel aangenaam. Ik liep naar de kliffen en gooide mijn vest op de grond. Ik liep een stukje naar achter en stond op het punt om te springen, maar opeens had ik het gevoel dat mijn keel werd dicht geknepen. 'Hope,'riep Collin die aangerend kwam. Hij sloeg zijn armen om me heen. Het was alsof ik was vergeten hoe ik moest ademen.