002

Chloë Streight.

Samen met mijn moeder stond ik op het vliegveld. “Hoe laat zou die komen?” “Wie, pappa?” “Nee, onze hond.” Ze trekt haar wenkbrauw op, en kijkt me niet begrijpend aan. Ik sla verslagen mijn hand op mijn hoofd. Ze is soms gewoon echt zo dom, dat je spontaan gaat nadenken over school. Ik bedoel, als je school leuk gaat vinden, dan moet je echt hulp gaan zoeken hoor. Dan gaat het niet goed komen met je. –sorry voor de mensen onderons, dit is géén discriminatie- “Ik heb honger. Zullen we eerst wat gaan eten?” “Straks komt ie en dan kan ie ons niet vinden, of wij hem niet.” “Mam, pappa vind je ook tussen vijfhonderd apen, dus tussen deze normale soorten zou moeten lukken.” Ze laat haar mond openvallen en kijkt me boos aan. “Zo praat je niet over je vader!” Ik gooi onschuldig mijn handen in de lucht, en trek een vermaakt gezicht. “Ik vertel je alleen de waarheid. Maar ik heb honger, dus we gaan wat eten.” Ze kijkt me grinnikend aan, en laat zich meesleuren. “Je bent ook echt geen steek anders dan je vader eh?” Ik haal mijn schouder op. “Ik zou toch hopen van wel,” Ik loop snel naar de eettafel, om niet weer een beledigende pappa preek aan te moeten horen. Ik pak wat broodjes, en wat drinken, en schuif bij mijn moeder aan. Ik zie haar al zitten, met een bakje koffie, en een klein koekje voor bij de koffie. “Serieus? Dat is het enigste wat je neemt?” Ze knikt, en kijkt verschrikt naar mijn dienblad. “Hallo! Je hebt maar geluk dat jij dat niet allemaal moet betalen he? Ik ben hier steeds de dolle eend.” Ik proest het drinken dat ik inmiddels al in mijn mond had, direct weer uit. Ik gier het uit van het lachen, en zie allemaal mensen lachend naar me kijken. “Mam, zeg dat nooit meer.” “Wat doe ik nu weer?” Ik haal mijn neus op, en probeer me weer te concentreren op mijn eten. “Niks, helemaal niks.”