Hundred Twenty

# Jess

’Wat ben jij van plan?’
Schuldbewust draai ik me om en ik probeer Joe met mijn lach te charmeren. ’De trap op lopen?’
‘Jij hebt niet naar de gynaecoloog geluisterd,’ zegt Joe beschuldigend.
’Natuurlijk wel, ik mag terug lopen!’
‘Je moet het rustig aandoen en niet de trap op sprinten-‘
‘Zie je mij al de trap op sprinten met die buik?’
‘Ik bedoel-‘
‘Ik weet wat je bedoelt en ik vind het lief de je bezorgd bent, maar ik wil gewoon even kijken of ik dit kan. Wat kan het voor kwaad?’
Ik zie aan Joe’s gezicht dat hij nu alle dingen in zijn hoofd overloopt. Langzaam loop ik de trap terug af, ik ga voor hem staan en glimlach vaag. ’Zoals je wilt. Ik ga wel in de zetel zitten. Wil je mijn gitaar voor me halen?’ vraag ik en ik loop zonder hem aan te kijken naar de woonkamer.

’Sorry,’ zegt Joe. Hij drukt een kus op mijn voorhoofd en komt naast me zitten. Ik neem mijn gitaar van hem over en probeer hem op mijn knieën te balanceren. ’Ik weet het, ik ben overbezorgd, maar dat is alleen maar omdat ik het beste voor je wil en voor de baby.’
Ik probeer wat te spelen maar die verdomde buik zit weer in de weg.
’Jess?’
‘Mhh’
‘Ik hou van je.’ Ik kijk naar hem op en Joe kijkt me vragend aan. Net op dat moment springt de verdomde snaar van die verdomde gitaar, die verdomme nog van mijn oom was geweest! Gefrustreerd slaak ik een zucht. Is dit wat men bedoelt met stemmingswisselingen?
’Joe?’
‘Ja?’
‘Wil je alsjeblieft weggaan? Ik heb het gevoel dat ik elk moment kan ontploffen en ik wil niet dat je me zo meemaakt.’ Hij knikt zachtjes en staat geruisloos op. In de deuropening blijft hij even staan om naar me te kijken, terwijl ik me over mijn gitaar buig en de schade probeer in te schatten.

De volgende dag voel ik me erg schuldig, gisteren was niet de eerste keer dat ik Joe gekwetst had. Ik had wel vaker last van zware stemmingswisselingen die me meestal erg grof uit de hoek deden komen.
Ik draai me op mijn zij en kijk naar Joe die blijkbaar ook al wakker is. Ik glimlach voorzichtig en strijk met mijn vingers over zijn gezicht. Van zijn kaak naar zijn lippen. ’Sorry,’ mompel ik zachtjes.
Zijn gezicht klaart meteen op en hij neemt me in zijn armen. Hij drukt een kus in mijn haren en zo blijven we nog een half uur bewegingloos liggen. Wanner we uiteindelijk opstaan zie ik mijn gitaar tegen de muur geleund staan. Hij ziet er net als anders uit, ik strijk over de nieuwe snaar. ’Je bent te goed voor me,’ zeg ik halfbeschuldigend tegen Joe.
Hij komt lachend achter me staan en slaat zijn armen om me heen. Hij streelt met zijn vingers over mijn buik en drukt een kusje in mijn hals. ’Dat geloof je zelf ook niet,’ fluistert hij tegen mijn huid.