Hundred Nineteen

# Joe

’Is er iets?’ vraag ik. Ik loop met een kommetje soep naar de woonkamer waar Jess op de brede bank ligt. Ze schud langzaam haar hoofd, bijna onmerkbaar. Typisch Jess. Ook al voelt ze zich nog zo slecht, ze klaagt niet. Ze ligt hier nu al drie maanden voortdurend op de bank en slikt gehoorzaam elke pil in hoe groot die ook is. Op sommige momenten heb ik zin om in haar plaats daar te gaan liggen, zodat zij vrij kan rondlopen zonder zich zorgen te hoeven maken over de gezondheid van ons kindje. Het tweede trimester moet voor de zwangere vrouw de gelukkigste tijd zijn, heb ik gelezen. Maar dat is het voor Jess absoluut niet. Al is er wel één lichtpunt. Normaal gezien zou Jess over een maand al wat meer mogen rondlopen. Tot nu toe mocht ze niet rechtstaan, enkel om zich om te kleden, zich te douchen of naar het toilet te gaan. Ze is gewoon gebonden aan de bank. Ik zet het kommetje met soep neer op het bijzettafeltje en help haar wat rechter te gaan zitten. ’Dankje’ zegt ze zachtjes. Ze slaat haar ogen neer en haar haren vallen voor haar gezicht. Ik strijk voorzichtig haar haren naar achter en geef haar het kommetje met soep. ’Gaat het al wat beter?’ Ze knikt zachtjes. ’Zolang ik blijf liggen gaat het goed’ Ik glimlach voorzichtig en kijk toe terwijl ze langzaam haar soep drinkt. ’Binnenkort zal het wel beter gaan’ zeg ik. Ze knikt weer en zet voorzichtig het kommetje aan de kant. ’Joe?’ ‘Ja?’ ‘Dankje.’ Ze neemt mijn hand vast en glimlacht. ’Ik zou niet weten wat ik zonder je moest.’ ‘Ach dan belde je gewoon Jenny of Maya op.’ Ze schud lachend haar hoofd. ’Ik weet dat ik de laatste tijd niet te genieten ben, ik zeg amper iets. Ik heb in geen tijden meer gelachen en het enige wat je aan me hebt is zorgen.’ ‘Dat is niet waar!’ prostesteer ik. Ze trekt even ongelovig haar wenkbrauw op en gaat verder. ’Wat ik dus wou zeggen is.. ik hou van je. En dankje dat je zoveel geduld met me hebt’ Ze buigt zich voorzichtig naar voor en drukt een zacht kusje op mijn lippen.

Lachend neem ik Jess’ schoenen over. ’Ik ben zielig.’
‘Nee natuurlijk ben je dat niet!’’
Ik kan mijn eigen schoenen niet eens aandoen, dat is zielig.’
‘Dat komt door je buik,’ zeg ik lachend. Ik schuif haar schoenen aan haar voeten en help haar dan recht.
’Ik hoop dat de gynaecoloog goed nieuws te melden heeft,’ zegt Jess.
Ik sla mijn armen om haar heen en kijk haar recht in de ogen. ’Alles komt goed, dat beloof ik je.’
[/grey]