Hundred Eightteen

# Jess

Met mijn hand voor mijn mond loop ik naar de badkamer, ik til de wc-deksel omhoog en voel hoe mijn ontbijt naar boven komt. Joe komt achter me zitten en strijkt mijn haren uit mijn gezicht. En daar ga ik dan voor de zoveelste dag. Net toen ik dacht dat het gedaan was en dat ik terug kon ontbijten. Niet dus.
’Gaat het?’ vraagt Joe. Ik knikt zachtjes en laat me slap tegen hem aanvallen. Mijn tandenborstel valt uit mijn handen en alles wordt zwart voor mijn ogen.
Iets nats op mijn voorhoofd brengt me langzaam bij bewustzijn. ’Ssh. Rustig’ zegt Joe kalm en hij strijk zachtjes mijn haren uit mijn gezicht. Ik sluit mijn ogen even en open ze daarna weer. ’Hoe voel je je?’ vraagt hij. ’Slecht’ antwoord ik eerlijk. ’Alsof ik omver gereden ben.’ ‘Wel gelukkig is het dat niet’ zegt hij met een vaag glimlachje. ’Wat is er?’ vraag ik zodra ik de blik in zijn ogen zie. ’Je-‘ ‘Mrs Bennett?’ Een man in een witte jas en een klembord komt langzaam naar me toe. Ik kijk rond me en kom nu pas tot de conclusie dat ik in het ziekenhuis lig.
’Wat.. wat doe ik hier?’ vraag ik en meteen grijp ik naar mijn buik. ’Je bent flauwgevallen’ zegt Joe sussend. ’De baby?’ vraag ik ongerust aan de dokter. Hij wisselt even een blik met Joe en ik volg hun zwijgend conversatie als een tenniswedstrijd. ’Met de baby is alles in orde’ zegt de dokter. Ik kijk hem argwanend aan, iets in zijn stem bevalt me niet. ’Voorlopig’ Joe knijpt zachtjes in mijn hand en ik staar de dokter geschokt aan. ’Wat bedoel je?’ De dokter kijkt me even aan en verschuift het klembord van zijn ene hand naar zijn andere. ’Er zijn enkele complicaties opgelopen bij je zwangerschap die kunnen leiden tot een vroeg geboorte.’ Een ijskoude klomp vormt zich in mijn maag en ik kijk met tranen in mijn ogen naar Joe. ’Natuurlijk betekend dat niet meteen dat alles slecht zal verlopen. We zullen u wat medicatie voorschrijven en raden u aan vanaf nu zoveel mogelijk te rusten. Dat alles gepaard met een gezonde voeding en een wekelijkse controle, moet alle verdere complicaties vermijden.’ Ik knik zachtjes en wrijf voorzichtig de tranen uit mijn ogen. ’Alles komt dus goed?’ ‘Alles komt dus goed.’ Ik haal opgelucht adem. ’We willen u echter wel nog één nacht hier houden ter observatie en dan kan u morgen naar huis’ zegt de dokter nog en dan verlaat hij de kamer.
’Zal ik Jenny bellen om wat spullen te brengen?’ vraagt Joe na een tijdje. ’Ja dankje’ antwoord ik knikkend. ’Hé hoe komt wel goed. Het komt allemaal wel goed’ zegt Joe zodra ik in tranen uitbarst. ’Onze baby is een vechter net zoals de mama’ Hij slaat zijn armen om me heen en ik grijp me aan hem vast. ’Ik hoop’ zeg ik en ik verberg mijn hoofd in Joe’s hals. Ik hoop het.