Part. 4

Na de activiteitenmiddag op school die tot half vijf duurde, fiets ik naar de coffeeshop, waar Raffa al op me stond te wachten met mijn nieuwe zakje wiet.
Ik stap van me fiets af, en smijt hem tegen de muur.
Raffa heet eigenlijk Raffael, Maar ik heb hem altijd zo genoemd.
Hij komt uit suriname, en als hij praat hoor je het ook heel duidelijk.
Echt een prater is hij niet.
Ik volg hem naar een steegje, waar hij mij de wiet overhandigd, en ik hem 10 euro geef.
“als ik weer moet bel ik je wel.” Mompel ik.
Stil knikt hij, en kijkt me nog even aan met zijn donkere ogen.
Ik geef hem een box, en loop dan weer naar me fiets.
“hee zuster!” hoor ik een bekende stem roepen.
Ik draai me langzaam om, en trek me muts wat naar achter, zodat ik goed kan zien wie er voor me staat.
“hee Sam.” Mompel ik als ik Samantha zie staan.
Samantha haar moeder, en mijn moeder zijn jarenlang de beste vriendinnen geweest.
Ik ken Samantha al me hele leven, maar ze kregen ruzie toen mijn moeder met mijn stiefvader een relatie begon.
Echt een vriendin kan ik haar niet meer noemen.
Ik geef haar een knuffel, en ontdek dan dat ze niet alleen is.
Er staat een prachtige jongen naast haar.
Ik schat hem iets van achttien of negentien jaar.
Hij heeft kortgeknipt zwart haar, en draagt een ray-ban zonnebril.
Hij heeft een tribal tattoo die rond zijn bovenarm loopt, die mooi gespierd is.
Zijn kleren matchen goed bij zijn zongebrande huid.
Hij doet de zonnebril af, en ik kijk recht in prachtige lichtgrijs/blauwe ogen met volle wimpers.
Hij lacht zijn mooie witte tanden bloot, en steekt zijn hand uit.
“hoi, ik ben Erkan.” Lacht hij vriendelijk.
Met open mond, schud ik zijn hand, en mompel ik er zacht mijn naam uit.
Hij blijft me aankijken, en zijn ogen brengen me in een extase.
“wat ga je doen?” hoor ik Samantha door mijn gedachtes heen tetteren.
Verschrikt laat ik zijn hand los, kuch even, en hijs met een rood hoofd mijn trainingsbroek op die altijd op half elf hangt.
“euuh, weet ik niet. Jointje roken denk ik. En daarna eenzame chillings.”
“kom dan met ons mee.” Hoor ik Erkan zeggen.
Ik kijk hem even aan, en hij schenkt mij een knipoog.
Ik knik naar hem toe, en hij steekt zijn hand uit, die ik vervolgens vast pak
Ik kijk naar Samantha, die mij not ammused terug aankijkt.
Ik haal onverschillig mijn schouders op, en loop stevig door.

“waar woon je eigenlijk?” vraag ik na een tijdje stilte.
“op het kamp, in het tuinhuisje.” Zegt hij, terwijl hij de greep om mijn hand iets verstevigd.
“ahaa, waar ken je Samantha dan van?”
“ze is mijn nichtje.”antwoord hij.
“okee, dat is een stuk duidelijker.”
Ik wend me tot Samantha, die mij vragend aankijkt.
“ik dacht al, waar is Erwin gebleven?”
ze haalt haar schouders op, en kijkt chagerijnig voor zich uit.
“dames, vanavond gaan we feesten.” Hoor ik Erkan enthousiast roepen als we voor het woonwagenkamp staan.