Hundred Thirteen

-1,5 maand later-

# Jess

We wonen nu al zo’n 5 weken in ons huisje in Italië en het bevalt me echt. Joe en ik hebben samen alles ingericht en geverfd en ik ben er erg tevreden over. Mijn gedachten worden verstoord door het bekende geluid van de bel en ik haast me naar de voordeur. Meteen vliegt er iets tegen me aan en na enkele seconden heb ik door dat het Jenny is. ’Ook hallo’ lach ik. Ik sluit de deur nadat ze me heeft losgelaten en dan lopen we samen naar de living. ’Nog nieuws?’ vraagt ze wanneer ik me in de zachte kussens van de nieuwe zetel laat vallen. Een seconde twijfel ik en meteen vangt Jenny mijn blik op. ’Vertel!’ Ik lach even, ze kent me ondertussen veel te goed. ’Wel.. ik denk dat ik misschien-‘ ‘Wat?!’ ‘Als je me liet uitspreken wist je het ondertussen al’ plaag ik haar. Ze zucht overdreven en dus ik ga maar verder. ’Ik denk dat ik misschien zwanger ben.’ ‘Echt?! Oohhh ik word tante! Ze springt recht en knuffelt me blij. ’Proficiat mama!’ ‘Hé, ik weet het nog niet zeker!’ Breng ik haar uit haar droom.
20 minuten later zitten we gespannen rond de tafel. In het midden ligt mijn zwangerschapstest. Ik tuur ingespannen naar het staafje dat mijn toekomst voorspelt. ’Weet Joe al van iets?’ vraagt Jenny om de stilte te verbreken. ’Ik wilde het eerst zeker weten’ antwoord ik. Ik kijk weer naar het staafje en merk dat er langzaam een symbooltje tevoorschijn komt. Het is nog wazig en ik kan niet zien of het nu een minetje of een plusje moet voorstellen. 5 minuten later staat het duidelijk te zien. Negatief. Teleurgesteld zet ik me terug recht. Daarom had ik het dus niet tegen Joe verteld. ’Hé, het komt wel goed!’. Jenny slaat haar armen om me heen en wrijft zachtjes over mijn rug. ’Je hebt nog alle tijd van de wereld om zwanger te worden en bekijk het positief, nu hebben jij en Joe nog wat tijd voor jullie alleen’. Daar komt nog eens bij dat ik nog maar 19 ben en dus ook erg jong.