Talking To The Moon [Bruno Mars]

Het zwakke schijnsel van de helder fonkelende sterren dat haar kamer zacht binnen scheen, dwarrelde over haar fijne gezicht. Een eenzame traan die over haar wang gleed, schitterde, leek van zilver. Haar ogen waren strak naar de maan gericht.

Het was een heldere avond. De maan was omgeven door zijn metgezellen, de sterren. Haar eenzaamheid werd benadrukt door het grote contrast.
Ze zat in de verder lege vensterbank, haar hoofd rustte tegen het beslagen glas van het raam. Haar armen had ze om haar knieën geslagen, als een wanhopige poging om zichzelf bij elkaar te houden. Ze was kapot, gebroken. De blik in haar ogen was verlangend. Ze wilde naar de plek waar degene was die ze zoveel miste.

Als er iemand was geweest om in haar ogen te kijken, zou diegene de rest van zijn leven gekweld worden door het beeld van puur en oprecht verdriet. Zulk verdriet dat niemand zich kon voorstellen.
Maar er was niemand om in haar ogen te kijken, niet meer.

‘Ik mis je,’ mompelde het meisje in de richting van de maan. Elke eenzame nacht praatte ze tegen de maan. Ze hoopte dat er iemand was die haar hoorde. Soms had ze daadwerkelijk het idee dat ze niet alleen was, dat er iemand terug praatte. Ze hoorde dan geen woorden, ze zag niet hoe de zinnen over zijn lippen vloeiden. Ze voelde het. Ze voelde zijn aanwezigheid, ze wist dat hij tegen haar praatte. Het moest. Ze kon niet volledig van hem gescheiden zijn, dat idee zou haar door haar knokige knieën doen zakken.

Maar er waren ook tijden dat ze dacht dat ze gek was, dat de rest van het dorpje waar ze leefde gelijk had. Het was raar, ze hoorde niet tegen de maan te praten alsof hij terug zou praten. Het was verkeerd dat ze zo wanhopig probeerde hem nog te kunnen bereiken. Hij was dood, weg. Voor altijd.

Die gedachte stopte ze altijd zo snel mogelijk en zo ver mogelijk weer weg. Ze schuilde liever in haar eigen wereldje, waar ze nog steeds met hem kon communiceren.

Hij was alles dat ze had gehad. Ze gaf zoveel om hem, dat het niet met woorden te omschrijven was. Hij was haar steun en toeverlaat, de enige op wie ze echt kon vertrouwen. Hij zag het altijd als ze hem probeerde voor te liegen door te zeggen gelukkig te zijn. Hij was de enige die haar begreep en tevens ook de enige die ooit geprobeerd had haar te begrijpen.

Hij mocht niet weg zijn, hij kon niet weg zijn. Ze weigerde de gebeurtenissen te accepteren.

Het zwakke schijnsel van de helder fonkelende sterren dat haar kamer zacht binnen scheen, dwarrelde over haar fijne gezicht. Een eenzame traan die over haar wang gleed, schitterde, leek van zilver. Haar ogen waren strak naar de maan gericht.
‘Ik mis je, broer.’