Each flower is a soul opening out to nature ~ Part one [Xavi Hernández]

Ik wandelde door het prachtig groen gekleurde bos. Deze tijd van het jaar is het mooiste, de natuur begint weer te bloeien, de kleuren zijn fel gekleurd en zo prachtig. Ik liep over het pad wat ik altijd nam, elke dag tijdens deze periode van het jaar. Het pad wat me naar het mooie bloemenveldje zou brengen, mijn veldje. Elke avond ben ik hier te vinden, het geeft me een rustgevend gevoel. Alsof het een stukje veiligheid met zich mee brengt. Nog nooit heb ik iemand anders gezien behalve de dieren die er rondlopen. Ze lopen zo langs me heen, alsof ik een van hen ben. Alsof ze dezelfde sfeer voelen als ik voel; veiligheid. Ik kwam aan bij het veldje en keek om me heen. Ik bekeek de prachtige felgekleurde bloemen en liet me er in zakken. Ik plukte een bloemetje en speelde ermee. Ik schoof hem in mijn haar en staarde naar de lucht en dacht aan de eerste dag dat ik hier kwam.

’Waarom doe je me dit aan, Raf?’ zei ik met een gebroken stem. ‘Lynn, het spijt me!’ zei Rafael en hij stond snel op. Ik bekeek het meisje wat naast hem lag. ‘Wat spijt je? Je doet het bewust!’ gilde ik. ‘Lynn, kom eens hier.’ Zei Rafael en hij sloeg zijn armen om me heen. ‘Laat me los, ik hoef je lichaam niet aan te raken, niet nadat je weet ik veel wat met haar hebt gedaan.’ Siste ik en ik trok me los. ‘Lynn, ik zei toch; het spijt me!’ zei Rafael zacht. ‘Je zegt het ja, maar je meent het niet. Het is over, uit.’ Siste ik en ik liep weg. Twee jaar lang was ik zijn meisje al ging het de laatste tijd wat minder. En nu, nu heeft hij me gewoon vervangen. Alsof hij toe was aan iets nieuws, alsof hij de natuur nadeed. Eerst alle blaadjes, alle kleuren laten gaan en vervolgens een nieuw begin er aan maken. Nieuwe kleuren, nieuwe geuren. Een nieuwe vriendin. Ik liep maar ergens heen zonder er bij na te denken. Ik liet de tranen gaan en volgde mijn hart. Mijn hart zal me wel ergens brengen, ergens op een veilige plaats. Ergens waar ik niet gekwetst wordt. Ik struikelde ergens over en viel met een klap voorover. Ik ging op mijn knieën zitten en keek voor me uit. Ik zag prachtige felle kleuren, prachtige paarse en roze bloemen. Mijn plek, mijn veilige plek.

De tranen stroomden over mijn wangen. Het is nou al drie jaar geleden en nog steeds voel ik de pijn. Ik heb het nog steeds geen plek kunnen geven, de littekens zijn te groot. Ik hield zo veel van hem, nee ik houd zo veel van hem. Niets of niemand kan hem vervangen. Ineens overspoelde me een vredig gevoel, een bekend gevoel. Ik voelde ogen in mijn rug prikken. Ik draaide me om maar zoals altijd helemaal niemand. En toch heb ik het gevoel dat er iets is, iets wat me in de gaten houdt. Iets wat me een veilig gevoel geeft, zonder ook maar iets te doen..

Xavi Hernández POV

Daar zat ze weer, het meisje in de bloemen. Drie jaar geleden zag ik haar hier voor het eerst. Tranen stroomden over haar wangen, een gebroken blik. Elke avond in de lente was ze hier te vinden, elke avond was ze aan het huilen. Zo veel pijn, zo veel verdriet en er is gewoon niks wat ik kan doen. Het doet me pijn om haar zo te zien, maar ik durf haar niet te troosten. Op dat moment draaide ze zich om en tuurde ze in mijn richting, zoals elke avond. Het is alsof ze door heeft dat ik er ben, dat ik haar sta te bekijken. Maar nooit heeft ze een stap in mijn richting gedaan, alsof ze het niet erg vindt. Alsof het haar gerust stelt. Ik keek op en zag dat ze verdwenen was. Ze krijgt het altijd voor elkaar om te verdwijnen als ik niet kijk. Alsof ze weet wanneer er naar haar gekeken wordt en wanneer niet. Ik stond op en liep weg van mijn plaats en ging het veld in. Ik liep naar de plaats waar het meisje had gezeten. Ik zag een tissue liggen met zwarte vlekken erop. Ik vouwde hem open en keek er verbaasd naar. Ik weet dat je er bent, laat je morgen je gezicht zien? ‘Ze weet dat ik er ben?’ mompelde ik. Ik stopte de tissue in mijn broekzak. Wat zal ik doen? Zal ik mijn gezicht laten zien, of zal ik niet komen opdagen? De laatste optie is het beste, anders zal ze me toch alleen maar gaan haten. Iedereen haat mij en ik wil niet dat ze mij gaat haten. Daar is ze te belangrijk voor, al weet ik niks van haar. Geen naam, geen leeftijd. Niks…