My son.

Noah

Mijn haar werd nat, niet van het zweet maar door de tranen van Ibrahim. Ik keek hem aan en hij veegde zijn tranen weg `schatje van me` mompelde ik gebroken en kuste zijn lippen. In onze kus proefde ik het verdriet. En alsof ons kleine meisje het door had begon ze te huilen, Ibrahim stond op en tilde haar op uit het wiegje. `Ssht stil maar papa is er en mama. Zou ze haar broertje kunnen missen?` vroeg hij toen aan mij. Ik haalde mijn schouders op `Ik weet het niet misschien wel ze zijn 8 maanden samen geweest.` Hij wiegde Dilyla weer in slaap en legde haar voorzichtig in het wiegje. Vermoeid sloot ik mijn ogen en een paar tellen later opende ik ze weer. `Ej doe is beetje relaxt` zij Ibrahim die plaats had genomen op de stoel. `Heb jij je moeder wel gebeld en mijn ouders en..` `Oei shit` mompelde hij toen `Helemaal niet aan gedacht` zijn wangen kleurde een beetje rood en hij keek me beschaamd aan. `Ik gedraag me niet echt als een goede echtgenoot he` zij hij schuldig. `Juist wel, je hebt heel de dag alleen maar aandacht gehad voor je gezin zou wat zijn al had je liever iedereen gaan bellen in plaats van bij je zieke zoontje te zijn.` Opgelucht keek hij me aan en drukte een kusje op mijn hoofd. `Als jij gaat slapen Noah dan bel ik de Familie` ik knikte en sloot mijn ogen. Terwijl Ibrahim de gang op liep.

Ibrahim

Ik had de Familie van Noah al gebeld en ging nu David en Sophia even bellen. Geen gehoor `dan maar een smsje` Ik typte snel het berichtje. En verzamelde toen moed om mijn eigen moeder te bellen. Het verdriet van de dag voelde ik weer op mijn schouders ruste en met trillende vingers tikte ik het nummer in van mijn moeder. `Hallo` hoorde ik aan de andere kant van de lijn. `Mam...` hakelde ik `Ibi?` vroeg ze toen vragend `Ja mam met mij, Ehm Noah is bevallen en we hebben een kerngezond Dochtertje en een dodelijk ziek zoontje` het was even stil aan de andere kant van de lijn en ik leunde met mijn hoofd tegen de muur aan. Mijn gezicht werd weer nat van de tranen en ik balde mijn vuisten van onmacht. `A lieverd toch, ik neem het eerste vliegtuig jullie kant op schat, wees sterk voor Noah maar vergeet je zelf niet. Tot morgen denk ik. Doei lieverd` Ik antwoordde niet en klikte het gesprek weg en liet me zelf op de grond zakken. Ik hoorde snelle voetstappen op de gang en zag Janine half rennend half lopend aankomen. Ze hurkte naast me neer en gaf me een knuffel. Niet veel later verscheen ook Bojan samen met Louise. Ook Bojan gaf me een knuffel en Louise kroop bij mij op schoot `Ibi ben je verdrietig` vroeg ze met haar lieve stemmetje. Ik glimlachte waterig naar haar. `Ja maar nu jij er bent voel ik me gelijk een stuk beter` zij ik en gaf haar een kusje op haar hoofd. `Noah slaapt en ik wees naar het kamertje. Zullen we eerst even bij Steven gaan kijken?`
Met Louise aan mijn hand en Bojan en Janine naast mij liep ik naar mijn zoontje toe. Zijn kleine borst ging langzaam op en neer en zijn lipjes waren een beetje blauw. `Agh` mompelde Janine. `Zou het goed komen?` en ik keek Janine vragend aan. Ze mag dan wel verpleegster zijn dat betekend niet dat ze alles weet maar toch vroeg ik het haar. Alsof ik iemand nodig had die zij Ja Ibrahim het komt goed, en al zou het niet goed komen dan had ik iemand om de schuld te geven. Ik schudde mijn rare gedachtes weg en bleef naar mijn mooie kindje kijken. Janine en Bojan verlieten de kamer en ik bleef alleen bij hem achter. `Papa wil dat je snel weer beter word hoor jochie, want Papa houd van jou.` een eenzame traan rolde uit mijn ooghoek. En mijn hand streelde zachtjes het kleine hoofdje van mijn mooie mannetje.

Reactie?