Hundred Four

# Jess

Lachend sluipen we het hotel binnen, het is al donker en ik denk dat er een paar mensen een beetje kwaad gaan zijn. Maar dat kan me eerlijk gezegd niets schelen. ’Wat denk je dat ze gaan doen morgen?’ vraagt Joe fluisterend. ’Ons vermoorden?’ ‘Nee waarschijnlijk laten ze ons eerst trouwen en vermoorden ze ons dan pas’ zegt hij lachend. We lopen naar de trappen en klimmen zonder al te veel geluid naar boven. ’Shit’ vloek ik zacht. ’Wat?’ vraagt Joe. ’Ik ben mijn sleutels vergeten’
10 minuten later, nadat Joe naar beneden is gegaan voor een reservesleutel, steek ik de sleutel in het slot. Ik duw de deur voorzichtig open en sluip op mijn tenen naar binnen. Nadat Joe de deur heeft dichtgedaan, halen we opgelucht adem. Ik draai me lachend om en schrik bijna een meter omhoog van de schrik. Jenny staat met haar handen in haar zij voor me en kijkt me streng aan. ’Hii Jen, alles goed?’ vraag ik luchtig. ’Ik hoop dat je een fijne dag hebt gehad’ vraagt ze. ’Geweldig’ antwoord ik met een dromerige glimlach. Joe komt achter me staan en slaat liefdevol zijn armen om me heen. ’Jenny?’ horen we opeens. Nick verschijnt in de deuropening van de slaapkamer en wrijft slaperig in zijn ogen. Hij heeft alleen een boxer aan en nu pas merk ik op dat Jenny alleen maar een kort slaapkleedje aan heeft. Ik trek geamuseerd mijn wenkbrouw op en kijk van Jenny naar Nick. Beiden krijgen ze een hoofd zo rood als een tomaat. ’Storen we misschien?’ vraagt Joe. ’Nee, we euhm. Nadat jullie wegwaren, zijn euhm we euhm.’. Nick kijkt ons moeilijk aan. ’We waren maar gaan slapen omdat jullie niet terugkwamen’ zegt Jenny nog steeds blozend. ’Samen?’ ‘We dachten wel dat jullie naar hier gingen komen’ is Jenny haar uitvlucht. Ik knik. Ik zie zo dat er niets gebeurd is en dat ze gewoon vrienden zijn. Maar ik zie ook dat ze beiden meer dan alleen vrienden willen zijn. ’Ik denk dat wij ook maar eens gaan slapen’ zeg ik en ik en Joe lopen naar de badkamer. ’Samen?’ vragen Jenny en Nick in koor. ’Ja’ ‘Maar dat mag niet! Dat brengt ongeluk!’ zegt Nick. Ik kijk eens naar Joe die met opgetrokken wenkbrauw naar Nick staart. ’Weet je ik denk dat wij ons deel van ongeluk al hebben gehad’ zegt Joe en hij trekt me mee de badkamer in. We poetsen snel onze tanden en verruilen onze kleren voor onze pyjama’s.