Why me? And what am I suppose to do with you? 22

Snel genoeg weet ik ook weer om mezelf bij zinnen te krijgen en wurm me onder hem uit. Mijn benen vallen over de bedrand heen. Een zucht ontsnapt over mijn lippen. Ik ben bezig met een geest..Wat moet ik hier nou mee? Eigenlijk ben ik best wel een loser dat ik iets doe met een niet levende cowboy.. 'Ik ben geen cowboy.' 'Blijf uit mijn gedachtes.' Ik sta op en begin door het huis heen te lopen, gevolgd door Jesse. Er moest hier nog wel ergens een matras zijn, want Stella en ik zouden zelfs met moeite, amper in mijn bed passen. Een grijns verschijnt al op mijn gezicht bij het idee. Stella en ik die in een eenpersoonsbed proberen te liggen, dat loopt uit op gegiebel en valpartijen. Ik open Adams kamer, meteen vallen mijn ogen op zijn bed. Met gebolde wangen en over elkaar geslagen armen staar ik naar zijn bed. Waarom heeft hij juist wel een tweepersoonsbed? 'Dat gaan we mooi even fiksen, Adam.' Grijns ik en pak zijn, nog onuitgepakte tassen op die ik naar mijn kamer zeul en daar mijn eigen spullen pak en verhuis naar zijn kamer. 'Dankjewel Adam!' Gil ik door het lege huis heen en laat me trots op zijn bed vallen. 'Dankjewel waarvoor?' Hoor ik dan plots. Vlug kom ik overeind en hoor de voordeur dicht gaan. Snel ren ik de gang op. 'Voor het wisselen van kamer, liefste broer!' Adams hoofd verschijnt om de hoek met geniepige ogen. 'Wat heb jij gedaan?' 'Beetje dit en een beetje van dat.' Lach ik hem toe en gil wanneer hij mijn kant op komt gerend. Snel knal ik de deur dicht en ga ervoor staan. Niet dat het zin zou hebben, Adam trapt zo een deur open als ik ervoor sta, dus snel genoeg lig ik dan ook lang af op de grond met Adam die mij de kietel dood geeft.