Ninetynine

# Jess

’Omdat ik van je hou’ zeg ik tegen Alex. Ik neem zijn handen vast en onze vingers verstrengelen. Hij kijkt me aan en zijn blauwe ogen priemen zich in de mijne. ’Je weet niet hoelang ik hier al op wacht’ fluistert hij met een hese stem. Hij buigt zich langzaam naar me toe en zijn lippen raken de mijne.
’Cut!’ roept de regisseur naar mijn mening veel te laat. Ik laat Alex’ handen los en veeg ze stiekem af aan mijn bloes. Niets zo irritant als zweethanden hé? Of een jongen kussen als je in gedachten bij een andere jongen bent. Een jongen waar je toevallig zielsveel van houdt. Dit toevallig Joe noemt. Ja ik zit weer helemaal met hem in mijn gedachten.
Ik loop de set af en neem een flesje water dat ik dankbaar aan mijn mond zet. ’Goed gespeeld’ zegt Alex die net voorbij komt. ’Dank je, jij ook’. Hij knikt en loopt verder. Ondertussen laat ik me neervallen in mijn stoel en ik spuit met een sproeiertje wat water op mijn huid. Het is zoooooooooooooooo. Ik kijk op en kijk recht in de ogen van Joe. ’Heet’ zeg ik zacht. Ik stoot perongeluk mijn flesje water om en spring recht, maar omdat Joe zo dichtbij stond, bots ik recht tegen hem op. ’Sorry’ zeg ik en ik zwaai met mijn armen in de lucht. ’Ik euhm ik’. Joe’s kijkt me lachend aan en ik merk op dat zijn ogen ook meelachen. ’Heb je misschien even tijd?’ vraagt hij. Ik knik zachtjes en loop voor hem richting een minder drukke plek. Hij komt naast me lopen en ik merk op dat hij zo verzelfzekerd is.
Onder het wandelen, voel ik hoe Joe’s hand langs de mijne strijkt. Ik kijk hem even uit mijn ooghoeken aan en richt me dan terug naar voren. Mijn vingers strijken weer langs zijn hand en voorzichtig neem ik hem vast. Onze vingers verstrengelen en ik voel mijn hart kloppen.
Joe stopt met wandelen en kijkt me aan. ’Jess’ zegt hij. ’Ja?’ vraag ik hoopvol. ’Ik euhm, waarom ben je weggegaan?’. Hij kijkt me aan en ik blijf stilstaan. Ik haal even diep adem. ’Ik hield het niet meer uit thuis, alles was zo deprimerend. En ik dacht dat als we even uit elkaars buurt bleven, jij alles op een rijtje kon zetten’ zeg ik. ’Maar zo ver?’ ‘Als ik doe, doe ik het goed’ zeg ik met een vaag glimlachje. ’En waarom ben jij hier dan?’ vraag ik zodat het moment van de waarheid niet meer zolang uitgesteld blijft. ’Omdat je iets moet weten’ antwoordt Joe.