Ninetyeight

# Joe

’Joe kunnen we niet even stoppen?’ vraagt Nick klagend. Ik draai me naar hem om. ’Nee’ zeg ik vastbesloten. ’Komaan Joe! We zijn al van deze morgen aan het wandelen!’ roept hij. Zuchtend stop ik met wandelen en ik draai me naar hem om. Hij is zo irritant sinds hij en Samantha uit elkaar zijn, volgens mij heeft hij een gebrek aan affectie of zo. Of zijn ego heeft een deuk gekregen toen Samantha Taylort Lautner boven hem verkoos [God mag weten waarom, maarja dit blijft fictie he ]. ’Wat ga je eigenlijk tegen haar zeggen?’ vraagt Nick hijgend wanneer hij me eindelijk heeft ingehaald. ’Eerlijk? Ik zou het niet weten’ geef ik toe. ’En ligt het aan mij of lijken alle straten hier op elkaar? Waarom rijden hier ook geen taxi’s’. Ik slaak een diepe zucht en kijk zoekend om me heen. Opeens zie ik een man, beslist niet Italiaans. ’Kom Nick!’ zeg ik en ik trek hem met me mee. Ik volg de man en na zo’n 5 minuten komen we uit op een open plek. Het crioelt er van de crewleden en camera’s. Vanbinnen besterf ik het bijna van de zenuwen, Jess is hier ergens. Misschien wel naast me of achter me.
’Joe!’. Nick stoot me aan met zijn elleboog en ik draai me om. ’Daar loopt ze!’ zegt hij. Ik vernauw mijn ogen en concentreer me op het meisje waar Nick naar wijst. Maar het is niet Jess, dat kan niet, het is precies haar, maar toch ook niet. Dan schiet het me te binnen, in het ziekenhuis liep hetzelfde meisje! Ik loop naar haar toe en tik haar op haar schouders. Ze draait zich om en zodra ze mij ziet kijkt ze me verbaasd aan. ’Joe?’ vraagt ze. ’Waar is Jess?’ vraag ik meteen. ’Ze is een scene aan het opnemen, maar ik denk niet dat dit het moment is om haar te storen’ zegt ze dan. ’Hoezo?’ vraag ik argwanend. Ze trekt me aan mijn arm me zodat we minder in de weg staan en kijkt me dan zuchtend aan. ’Kijk, Jess is naar hier gekomen om jou de tijd te gunnen om alles op een rijtje te zetten. En het is nu zo’n maand geleden? Weet je zeker dat wat je haar gaat vertellen waar is? Ik wil niet dat je haar kwetst, ze houdt te veel van je’ zegt bemoederend. ’Ik ben er zeker van, zij is degene waar ik mijn leven me wil delen. En ik had geen maand nodig om daarachter te komen. Ik had een maand nodig om het lef te zoeken om het haar te vertellen. En zodra ik haar zie zal ik dat ook doen want ik hou van haar’. Jenny kijkt me goedkeurend aan. ’Wel waar wacht je dan nog op? Wat kan jou die scene nu schelen! Loop erop af en vertel hoe je je voelt!’ zegt Jenny met een grijns die zelfs in haar ogen te zien is. ’Dankje’ zeg ik. Ik kijk even rond en zie meteen waar ik moet zoeken.