Ninetyseven

# Jess

’En dat is zowat het verhaal’ besluit ik. We, en met we bedoel ik Jenny en mezelf, zitten op mijn hotelkamer. ’Heftig’ zegt Jenny. ’Als ik je zo hoor betekent hij wel veel voor je hé?‘ vraagt ze. Ik knik zachtjes en denk met een glimlach terug aan het moment toen ik besefte dat Joe de ware was.
’Weet je, ik ben zo blij dat wel elkaar hebben leren kennen’ zeg ik en ik neem haar hand vast. ’Ik ook’ zegt ze en ze glimlacht. Ik werp een blik op de klok en spring van het bed af. ’Ik ga me maar beter klaar maken’ zeg ik en ik loop naar de badkamer. Ik kies een simpel topje, het korte rokje dat ik nog met Maya heb gekocht en een lange legging uit. Samen met een paar ballerina’s leg ik mijn kleren klaar en ik stap onder de douche.
’Klaar’ zeg ik zo’n 20 minuten later. ’Ok’. Jenny springt recht en samen lopen we naar de deur. ’Oh wacht’ zeg ik. Ik neem vlug mijn gsm en zonnebril en loop dan terug naar Jenny. ’Nu ben ik echt klaar’ zeg ik lachend.
Arm in arm, lopen we het hotel uit richting de opnameplaats. Het is al lekker warm buiten en de straten zien er zo gezellig uit in het ochtendlicht. Nu moet je denken is zij nu echt over New York aan het praten? Het antwoord is nee. We zitten nu in een gezellig klein dorpje aan de Italiaanse kust. Het is hier echt heerlijk, ik zie mezelf hier al oud en grijs worden.
Naast me zie ik hoe Jenny alles gretig in zich opneemt en ik moet spontaan glimlachen. Ik ben zo blij dat we elkaar hebben gevonden. We konden meteen goed met elkaar opschieten, dat zal wel zo zijn als je een tweeling bent zeker. De tijd dat we nog in New York waren, hebben we elkaar echt leren kennen, we vertelden elkaar over hoe onze levens waren geweest voordat we elkaar ontmoetten en ik vertelde haar vooral over onze ouders. Toen ik uitiendelijk naar Italië moest vertrekken, kon ik haar niet achterlaten. Ze is mijn zus en één van de enige familieleden die ik nog over heb. En ik heb nu echt nood aan iemand zoals haar, iemand die me doet lachen, iemand die me mijn zorgen doet vergeten. Zoals Joe vroeger deed. Hij gaf me ook altijd een goed gevoel over mezelf, deed me lachen, maakte me gelukkig. En nu doet Jenny hetzelfde, of toch bijna hetzelfde. Ze is nauurlijk geen Joe, ze is mjjn zus en Joe is of was mijn grote liefde.
Opeens laat Jenny me los en ze rent met gespreide armen naar de dijk. ’I believe I can fly’ roept ze luid. Haar haren wapperen in de wind en met een grijns op haar gezicht komt ze naar me toelopen. Ze trekt me mee en samen wandelen we verder. ’Komaan!’ spoort ze me aan. Ik twijfel even, maar trek haar dan mee. We lopen lachend verder en de zeelucht geeft me energie. ’I believe I can touch the sky!!!’ roep ik en ik spring in de lucht.

nee het komt niet van Ice Age, ik heb die film nooit gezien x'D