~2

'Kom op Dave! Laat ons gewoon met rust.' Smeekt Emely, in de hoop dat we toch nog een leuke avond kunnen hebben.
'Ik ga niet weg, voor ik met HAAR gesproken heb.' Zegt Dave met gespannen kaken, terwijl hij het woord Haar, Uitspuwt als een enge ziekte. Zuchtend laat ik mijn hoofd naar achter vallen. 'Hier heb ik totaal geen zin in, later Dave', en ik loop om Dave heen het pretpark in. Tenminste, dat was mijn plan geweest als hij me niet bij mijn arm had gepakt, en nu bijna mijn arm eraf knelde. Mijn ogen spuwen bijna vuur als ik hem aankijk. 'Jij gaat mij nu los laten, of je kunt verwachten dat je nooit meer iemand met die hand zal kunnen vastpakken!'
Geschrokken door deze woorden laat hij mij los, en doet een aantal stappen naar achter.
Ik vervolg mijn weg, en luister hoe de anderen mijn voorbeeld volgen.
We lopen al een tijdje zonder richting, als Emely opeens naast me komt lopen. 'Het spijt me dat je dat hebt moeten meemaken.' Zegt ze met ene schuldige blik in haar ogen. 'Het was ook mijn idee om hier naartoe te gaan. Stomme ik.' Meld ze met een verdrietige glans in haar ogen. Daar kan ik dus echt niet tegen, en snel pak ik haar vast. 'Het was niet jouw schuld Mevrouw theelepel, En trouwens, Dave was gewoon iets waarmee afgerekend moest worden. En dat is nu gebeurd. daar ben ik je zelfs dankbaar voor!' Mevrouw theelepel was mijn bijnaam voor Emely, omdat ze altijd denkt dat alles haar schuld is, en dat ze ervoor moet opdraaien.
Ik zie hoe Emely een magere glimlach tevoorschijn tovert, en ik glimlach.
'En nu gaan we er een fantastische avond van maken!'