Don't give up

Ibrahim

Ons dochtertje is prachtig maar echt blij kunnen we nog niet zijn. Ik help Noah in de rolstoel en ze neemt het kleine meisje in haar armen. We rijden naar de intensive care waar ons zoontje ligt. `Nootje zullen we ze de namen geven?` ze knikt afwezig `Ja de namen zoals we afgesproken hadden.` mompelt ze. Ik knik en pak een pen en schrijf op het kaartje wat vast zit aan de couveuse Jesse Stephano. Roepnaam: Steven. Noah glimlacht even en steekt haar hand door het gat en aait voorzichtig over zijn kleine hoofdje wat bedekt is met vele slangetjes.Ik neem mijn dochtertje over en schrijf dan op haar polsbandje Desiree Lyla Roepnaam ;Dilyla. `Zo en nu hebben onze kindjes een naam waar mee zo door het leven kunnen gaan` Noah kijkt me verdrietig aan. `Ben je echt zo optimistisch Ibi?` Ik haal mijn schouders op. `Ik weet het niet ik hoop het vooral.` Na een halfuurtje moeten we weer weg en loop ik met Noah en Dilyla naar de kamer. Noah kruipt ver onder de dekens en ik stop het kleine meisjes in. `Lekker slapen he schatje` fluister ik zachtjes tegen haar en druk een kusje op haar kleine hoofdje. Dan ga ik bij Noah op het bed zitten en neem ik haar in mijn armen. `Zou alle pijn voor niks zijn geweest?` en ze kijkt me met betraande ogen aan. `Waar leven is is hoop Schat` mompel ik en leg mijn hoofd tegen de hare aan en laat mijn tranen op de vrije loop.

Reactie?