¦11¦

Ik klopte op de deur. ‘Binnen!’ werd er geroepen. Ik opende de deur en vond mijn opa in de woonkamer op zijn stoel. ‘Mai! Dat is een tijd geleden!’ zei hij blij. Ik glimlachte en drukte een kus op zijn wang. Ik ging op de bank zitten. ‘Aan je blik te zien kom je niet om me gewoon te bezoeken?’ zei hij. Hij kon me te goed. Ik knikte. ‘Is Emily aangevallen door een wolf?’ vroeg ik. Hij knikte. Ik haalde diep adem. ‘Hoeveel zijn er nu?’ ‘Drie.’ antwoorde hij. Ik haalde weer diep adem om te verkomen te gaan trillen. ‘Wanneer was de eerste?’ vroeg ik. ‘Een jaar geleden.’ Ik zuchtte, de vampiers waren dus weer teruggekomen. ‘Wie?’ Hij keek me aan. ‘Jared Cameron, Paul Lahote en..’ Ik had al zo’n medelijden met de jongens, dit leven was niet leuk. ‘..Sam.’ vertelde hij. Ik begon te trillen en kon het niet stoppen. Ik had het voor Sam moeten verwachten, hij was ook zo erg veranderd. Ik sprong op en rende naar buiten. Ik wou niet veranderen, het was eindelijk gelukt om te stoppen met veranderen. Ik haalde diep adem en lette op mijn hartslag. Toen het trillen was verminderd liep ik weer naar binnen. ‘Gaat het?’ vroeg mijn opa. Ik knikte. ‘Wie is de Alfa?’ vroeg ik. ‘Sam.’ Ik zuchtte. Nu moest ik mijn plek gaan opeisen bij mijn broertje. Ik was de eerste wolf en ik ben ook erg groot. ‘Komen er nog meer?’ vroeg ik. Hij knikte. ‘De Cullens zijn terug.’ Zei hij. Ik zuchtte. De Cullens waren wel anders, ze dronken dierenbloed en hielden zich goed aan het verdrag. ‘Hoelang ben je niet meer veranderd?’ vroeg mijn opa. Echt, hij kent me veels te goed. ‘Iets minder dan een jaar.’ Mompelde ik. Hij knikte. ‘Ik ga naar Sam.’ Zei ik. Weer knikte hij. Ik liep het huisje weer uit en keek voor me uit. Sam ging weg, dus ging hij waarschijnlijk weg als wolf. Dan is er maar één manier om te weten waar hij is. Ik zuchtte en haalde mijn riempje uit mijn broekzak.

~~{*}~~