Ninetyfour

# Jess

Dan is net vertrokken, we hebben lang gepraat en hebben uiteindelijk een keuze gemaakt. En eigenlijk ook weer niet, want ik heb besloten om het allemaal te doen. Deze nacht vertrek ik om morgenvroeg in New York aan te komen. Daar word ik afgehaald op de luchthaven om meteen naar de studio van Justin Timberlake gereden te worden. De bedoeling is dat we samen gaan bespreken welke sound ons duet krijgt en wie de lyrics gaat schrijven. Als er daarna nog tijd is, gaan we naar Gucci om de fotoshoot te bespreken. En over een week zullen, als alles goed gaat, de eerste opnames van mijn nieuwe film beginnen. Het is een druk schema, maar nu ik erover nadenk is dat beter. Ik zal zo druk bezig zijn, zo uitgeput zijn, dat er geen tijd meer over is om aan Joe te denken. Ik neem mijn gsm en stuur een sms naar Joe. Dan druk ik hem uit en ik loop naar boven om mijn koffers te maken.

Met mijn koffers op een karretje, snel ik door de gangen van de luchthaven. Ik kom net op tijd aan de incheckbalie en haast me dan door de duane en dan naar het vliegtuig.
Ik kijk even rond en leg mijn hoofd dan tegen het raam. Tevergeefs heb ik thuis zitten wachten op Joe, op hoe hij net eer ik vertrok zou komen om me tegen te houden. Maar hij is niet gekomen. Tranen prikken achter mijn ogen, maar ik hou ze tegen.
’Mevrouw, wilt u iets drinken?’ vraagt een vriendelijk uitziende stewardess. Ik schud met een vaag glimlachje mijn hoofd. ’Nee dankje’ zeg ik.
Ik neem mijn blok en pen en begin te schrijven: ‘Baby, baby
When we first met
I never felt something so strong
You were like my lover
And my best friend
All wrapped into one
With a ribbon on it
And all of a sudden
When you left
I didn't know how to follow
It's like a shot
That spun me around
And now my heart left
I feel so empty and hollow’
Als ik dan straks toch met Justin Timberlake moet praten, kan ik al maar beter wat voorbereid zijn.

Naast me zit Dan zenuwachtig in zijn handen te wrijven. Ik kijk hem eens aan en concentreer me dan weer op mijn tekst. Of ja de tekst van mij en Justin. Hij is goed, dat geef ik eerlijk toe. Maar het was niet hoe ik het bedoeld het. Justin was meteen opgetogen toen hij mijn lyrics las en begon meteen verder te schrijven.
‘And I'll never give myself to another
The way I gave it to you
Don't even recognize
The ways you hit me
Do you?
It's gonna take a miracle to bring me back
And you're the one to blame

And now I feel like, oh
You're the reason
Why I'm thinking
I don't wanna smoke all
These cigarettes no more
I guess this is what I get
For wishful thinking
Should've never let you into my door
Next time you wanna go on and leave
I should just let you go on and do it
It's not usual like how I'll leave
It's like I checked into rehab
Baby you're my decease
It's like I checked into rehab
Baby you're my decease
I gotta check into rehab
'Cause baby you're my decease
I gotta check into rehab
'Cause baby you're my decease

Damn,
Ain't it crazy
When your love slams?
You'll do anything
For the one you love
'Cause anytime
That you needed me
I'd be there
It's like
You were my favorite drug
The only problem is
That you was using me
In a different way
That I was using you
But now that I know
That it's not meant to be
You gotta go
I gotta win myself over you’
’Het is goed’ geef ik eerlijk toe. Justin kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. ’Maar?’. Ik zucht even. ’Ik had het anders bedoeld, niet de andere de schuldige maken.’ ‘Ik weet dat jouw liedjes meestal jouw verhaal vertellen’ begint Justin. ’Maar moeten ze dat altijd doen? Zolang de lyrics goed zijn?’. Ik kijk hem even aan en schud dan mijn hoofd. ’Ok wel dan, we zetten er een melodie op en dan kunnen we het morgen inzingen. Als dat goed is voor jou?’. Hij kijkt van mij naar Dan.

Dat is dan ook al afgehandeld. Ik zak neer op mijn hotelbed. Morgen ochtend het liedje inzingen. Namiddag de fotoshoot, de dag daarna de hele dag de videoclip die bij het liedje hoort. Een paar daagjes vakantie en dan de film. Met mijn schema in mijn hoofd, val ik, met kleren en alles nog aan, in slaap.